เอาจริงๆ นะ ตอนแรกที่คิดจะฝึกภาษาอังกฤษจากศูนย์เนี่ย มันมืดแปดด้านเลยว่ะเพื่อนเอ๊ย! คือแบบ ศูนย์สนิทจริงๆ ไม่ใช่แบบถูๆไถๆ พอรู้ศัพท์งูๆปลาๆ นะ นี่คือแทบจะนับ A B C ใหม่เลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นคิดในใจ “กูจะรอดไหมวะเนี่ย?”

แรงจูงใจมันก็มาจากความอยากรู้อยากเห็นล้วนๆ เวลาเห็นคนอื่นเขาพูดปร๋อๆ ดูหนังฝรั่งไม่ต้องอ่านซับ มันโคตรเท่! แล้วก็เบื่อตัวเองที่แบบ…รู้เรื่องอยู่แค่ภาษาเดียว มันเหมือนปิดโอกาสตัวเองไปเยอะเลย

เริ่มต้นจากศูนย์ มันเป็นยังไง?

ก็คือศูนย์จริงๆ นั่นแหละเพื่อน A B C นี่พอได้ แต่พอจะให้ผสมคำเป็นคำง่ายๆ อ่านออกเสียงนี่คือ…เงียบกริบ นึกภาพออกป่ะ? มันท้อตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ คำศัพท์ในหัวนี่คือว่างเปล่า เหมือนฮาร์ดดิสก์โดนล้างข้อมูลมาใหม่ๆ

ช่วงลองผิดลองถูก (ที่ส่วนใหญ่จะผิด)

ตอนแรกก็ไฟแรง! ไปเลยจ้า ร้านหนังสือ กวาดตำรา “เก่งอังกฤษใน 7 วัน” “สนทนาคล่องใน 1 เดือน” อะไรเทือกๆ นั้นมาเต็มชั้น อ่านไปได้สองสามหน้า…หลับ! หนังสือพวกนั้นก็ยังกองอยู่ที่เดิม ฝุ่นเริ่มจับนิดๆ ละ ฮ่าๆๆ คือมันน่าเบื่อโว้ย ตัวหนังสือยั้วเยี้ยไปหมด ไม่เข้าหัวเลยสักนิด

เปลี่ยนแผน! ไปโหลดแอปพลิเคชันสอนภาษามาลองดู โอ้โห อันนั้นก็มาเป็นแพทเทิร์น มีศัพท์ให้ท่อง มีแบบฝึกหัดให้ทำ แรกๆ ก็สนุกดี กดๆ จิ้มๆ ไป แต่พอผ่านไปสักพัก มันก็วนๆ อยู่แค่นั้นอ่ะ ไม่ได้รู้สึกว่าเอาไปใช้จริงได้เลย สุดท้ายก็ลบทิ้งไปหลายแอปฯ เปลืองเมมจัดๆ

มีช่วงนึงฮิตดูคลิปสอนภาษาในยูทูบ อาจารย์บางคนก็สอนดีนะ แต่บางทีมันเร็วไป ตามไม่ทัน ศัพท์แสงอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ฟังแล้วยิ่งท้อ “กูมันโง่ภาษาอังกฤษจริงๆ ใช่ไหมวะ?” ความคิดนี้ผุดขึ้นมาบ่อยมาก

แล้วอะไรมันเวิร์คสำหรับกูวะ?

จนวันนึงเริ่มคิดได้ว่า เฮ้ย! วิธีที่คนอื่นว่าดี มันอาจจะไม่เหมาะกับเราก็ได้นี่หว่า เรามันพวกชอบอะไรสนุกๆ ไม่ชอบอะไรเป็นทางการมาก ก็เลยลองเปลี่ยนแนวทางใหม่หมดเลย

• เริ่มจากเพลงเด็ก: ใช่แล้วเพื่อน ฟังไม่ผิด! เพลง A B C, Head Shoulders Knees and Toes, Old MacDonald Had a Farm อะไรพวกนั้นแหละ ฟังมันเข้าไป ร้องตามมันเข้าไป แรกๆ ก็ดูตลกตัวเองนะ แต่เชื่อไหม มันช่วยเรื่องการออกเสียงและความคุ้นเคยกับภาษาได้เยอะเลย
• การ์ตูนเด็กเล็ก: อันนี้คือเด็ด! หาการ์ตูนฝรั่งที่เด็กเล็กๆ เขาดูอ่ะ พวก Peppa Pig, Paw Patrol ไรงี้ คำศัพท์มันจะง่ายๆ พูดช้าๆ ชัดๆ มีภาพประกอบให้เดาได้ เปิดซับอังกฤษไปด้วย แรกๆ ก็อ่านไม่ทันหรอก แต่ดูซ้ำๆ เรื่องเดิมๆ มันจะเริ่มจับทางได้เอง
• พูดกับตัวเอง: อันนี้อาจจะดูบ้าๆ หน่อย แต่กูทำจริงนะ พูดประโยคง่ายๆ ที่ได้ยินมาจากการ์ตูนหรือเพลงหน้ากระจก “Hello”, “Good morning”, “My name is…” ถึงจะเพี้ยนๆ ก็ช่างมัน ขอให้กล้าพูด
• อย่ากลัวผิด: ช่วงแรกๆ ที่เริ่มหัดผสมคำเอง แต่งประโยคเอง มันผิดกระจายอยู่แล้ว แต่กูไม่สนอ่ะ ผิดก็ผิดไปดิ อย่างน้อยก็ได้ลอง ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

จุดเปลี่ยนเล็กๆ ที่โคตรมีความหมาย

จำได้เลยวันแรกที่ดูการ์ตูนแล้วพอจะเข้าใจมุกตลกที่มันเล่นกัน หรือฟังเพลงเด็กแล้วร้องตามได้จนจบเพลงโดยไม่ต้องดูเนื้อ โอ้โห…ความรู้สึกตอนนั้นมันฟูมาก เหมือนปลดล็อกสกิลอะไรสักอย่าง มันเป็นกำลังใจเล็กๆ ที่ทำให้มีแรงไปต่อ

หรือตอนที่ลองพิมพ์แชทกับฝรั่ง (แบบงูๆปลาๆ) แล้วเขาพอจะเข้าใจที่เราสื่อสารได้บ้าง ถึงจะใช้ Google Translate ช่วยบ้างก็เถอะ มันก็รู้สึกว่า “เออว่ะ กูก็ทำได้นี่หว่า!”

ทุกวันนี้เป็นยังไงบ้าง?

ถามว่าเก่งหรือยัง? ก็ต้องตอบตามตรงว่า ยังไม่เก่ง! ไม่ได้เทพขนาดนั้น แต่ถ้าเทียบกับไอ้คนเมื่อหลายปีก่อนที่เริ่มต้นจากศูนย์จริงๆ ตอนนี้คือมาไกลมาก สามารถดูหนังหรือซีรีส์ฝรั่งแบบเปิดซับอังกฤษแล้วเข้าใจเกิน 70-80% ได้ อ่านบทความภาษาอังกฤษง่ายๆ รู้เรื่อง ฟังข่าวพอจับใจความสำคัญได้ สั่งกาแฟสตาร์บัคส์เป็นภาษาอังกฤษได้แบบไม่เขินอายแล้วโว้ย!

สิ่งที่ยังทำอยู่เสมอคือ:

• เสพสื่อภาษาอังกฤษทุกวัน: ไม่ว่าจะเป็นเพลง หนัง ซีรีส์ พอดแคสต์ ข่าว หรือแม้แต่มีมตลกๆ พยายามให้ตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีภาษาอังกฤษตลอด
• พยายามคิดเป็นภาษาอังกฤษ: อันนี้ยากหน่อย แต่ก็พยายามทำ เช่น เวลาจะพูดอะไร ก็ลองนึกเป็นประโยคภาษาอังกฤษในหัวก่อน
• หาโอกาสใช้จริง: ถ้ามีเพื่อนต่างชาติก็พยายามคุยด้วย หรือเข้าร่วมกลุ่มออนไลน์ที่ใช้ภาษาอังกฤษบ้าง
• ไม่หยุดเรียนรู้คำศัพท์ใหม่ๆ: เจอศัพท์ใหม่ก็จดไว้ หาความหมาย แล้วพยายามเอาไปใช้

สุดท้ายนี้ อยากจะบอกคนที่กำลังคิดจะเริ่มฝึกภาษาอังกฤษจากศูนย์ หรือกำลังท้ออยู่ว่า อย่าเพิ่งยอมแพ้โว้ย! มันไม่มีทางลัด ไม่มีสูตรสำเร็จตายตัวจริงๆ นะ หาทางที่มันเหมาะกับจริตตัวเองให้เจอ ชอบดูหนังก็เริ่มจากหนัง ชอบฟังเพลงก็เริ่มจากเพลง แล้วก็ทำมันสม่ำเสมอ ไม่ต้องกดดันตัวเองว่าต้องเก่งเร็ว เก่งไว ค่อยๆ เก็บเล็กผสมน้อยไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง เชื่อกู! สู้ๆ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ