สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยู่ดีๆ ก็นึกอยากจะย้อนวัยกลับไปทำอะไรที่มันชวนให้คิดถึงวันเก่าๆ ขึ้นมาซะงั้น เลยลงเอยด้วยการพยายามจะทำ “ขนมวัยเด็ก” ที่เคยกินบ่อยๆ ตอนยังเป็นละอ่อนน้อยนั่นแหละครับ

จุดเริ่มต้นของการลงมือ

เรื่องของเรื่องคือมันไม่มีอะไรทำเป็นพิเศษ แล้วดันไปเห็นเด็กแถวบ้านวิ่งเล่นกินขนมกรุบกรอบกันอย่างเอร็ดอร่อย ภาพจำวัยเด็กมันก็แวบเข้ามาในหัวเลยครับ ขนมสมัยก่อนของเรามันไม่ได้หรูหราหน้าตาดีแบบสมัยนี้นะ แต่มันอร่อยแบบบ้านๆ ติดใจไม่รู้ลืม พอคิดได้แบบนั้นแล้วก็เลย เอาวะ! ลองทำดูซักตั้งจะเป็นไรไป

ความท้าทายแรก: ความจำที่เลือนราง

ทีนี้ปัญหาแรกที่เจอเลยก็คือ…จำไม่ค่อยจะได้แล้วว่าไอ้ขนมที่ว่าเนี่ยมันทำยังไงกันแน่ ส่วนผสมมีอะไรบ้างก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ลางเลือนสุดๆ ตอนนั้นจำได้แค่ว่ามันมีแป้ง มีน้ำตาล แล้วก็เอาไปทอดๆ คลุกๆ อะไรประมาณนั้นแหละครับ สมัยนั้นเรามันเด็กน้อยนี่นา ได้แต่รอคินอย่างเดียว ไม่เคยได้ไปยืนดูเขาทำจริงๆ จังๆ ซักที

ปฏิบัติการรื้อฟื้นสูตร (แบบมั่วๆ)

เมื่อความจำมันพึ่งพาไม่ค่อยได้ ผมก็เลยต้องเริ่มจากสิ่งที่มีอยู่ในครัวก่อนเลยครับ

• อย่างแรกเลยคือแป้ง: เดินไปหยิบแป้งสาลีอเนกประสงค์มาก่อนเลย คิดในใจว่ามันก็น่าจะใช้ได้แหละน่า ขนมส่วนใหญ่มันก็เริ่มจากแป้งนี่แหละ
• ต่อมาก็น้ำตาล: อันนี้ขาดไม่ได้แน่นอนสำหรับขนมวัยหวานของเรา
• แล้วก็น้ำเปล่า: สำหรับผสมแป้งไงล่ะ
• เกลือนิดหน่อย: อันนี้แอบคิดเอาเองว่ามันน่าจะช่วยตัดรสหวานให้อร่อยขึ้นนะ ฮ่าๆ

พอได้ของคร่าวๆ มาแล้ว ก็ถึงเวลาลงมือผสมครับ ผมก็ค่อยๆ เทแป้งลงอ่างผสม แล้วก็ค่อยๆ เติมน้ำเปล่าลงไปทีละนิด นวดๆ คลุกๆ ไปเรื่อยๆ กะเอาว่าให้มันพอปั้นได้ ไม่เหลวไป ไม่แข็งไป ตอนนวดนี่ก็นึกถึงตอนปั้นดินน้ำมันเลยครับ สนุกไปอีกแบบ

ขั้นตอนการสร้างสรรค์ (หรือทำลายก็ไม่รู้)

พอได้แป้งที่คิดว่าโอเคแล้ว ก็มาถึงขั้นตอนการทอดครับ ตั้งกระทะใส่น้ำมัน รอจนน้ำมันร้อน (อันนี้ก็กะๆ เอาเหมือนกันว่าร้อนพอดีหรือยัง) จากนั้นก็เริ่มปั้นแป้งเป็นก้อนกลมๆ แบนๆ บ้าง ยาวๆ บ้าง แล้วแต่จินตนาการตอนนั้นเลย แล้วก็หย่อนลงไปในกระทะ

ช่วงเวลาลุ้นระทึก: ตอนทอดนี่ใจเต้นตึ้กตั้กเลยครับ กลัวมันจะไหม้ก่อนสุก คอยพลิกไปพลิกมาอยู่หลายรอบ จนมันเริ่มเหลืองๆ ทองๆ ก็ตักขึ้นมาพักให้สะเด็ดน้ำมัน กลิ่นมันหอมใช้ได้เลยนะ ตอนนั้นแอบคิดในใจว่า “เออ…เราก็น่าจะมีแววเหมือนกันนะเนี่ย”

พอทอดเสร็จล็อตแรก ก็ถึงคิวของการคลุกน้ำตาลครับ ผมเอาน้ำตาลทรายมาเทใส่จาน แล้วก็เอาแป้งทอดที่ยังร้อนๆ อยู่นั่นแหละ ลงไปคลุกๆๆ ให้น้ำตาลมันเกาะติดจนทั่ว ความร้อนจากแป้งทอดมันจะช่วยให้น้ำตาลละลายติดหนึบหนับดีเลยครับ

ผลลัพธ์และความรู้สึก

และแล้ว “ขนมวัยเด็ก” สูตรเฉพาะกิจของผมก็เสร็จเรียบร้อย หน้าตาอาจจะไม่ได้สวยงามเหมือนที่เขาทำขายกันเป๊ะๆ หรอกนะครับ บางชิ้นก็เบี้ยวๆ บูดๆ ไปบ้าง แต่เชื่อไหมครับว่าตอนที่หยิบมาชิมคำแรก…โอ้โห! รสชาติมันอาจจะไม่ได้เหมือนต้นตำรับร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ไอ้ความรู้สึกเก่าๆ ความทรงจำตอนเด็กๆ มันพรั่งพรูออกมาหมดเลย

มันไม่ใช่แค่ขนม แต่มันคือความทรงจำ: นั่งกินไปก็นึกถึงเพื่อนเก่าๆ ที่เคยวิ่งเล่นด้วยกัน นึกถึงความสนุกแบบเด็กๆ ที่ไม่ต้องคิดอะไรมาก มีความสุขกับเรื่องง่ายๆ ได้ การได้ลองทำอะไรแบบนี้มันเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปเลยครับ ถึงแม้ว่ารสชาติมันอาจจะเพี้ยนๆ ไปบ้าง แต่ความตั้งใจและความสุขที่ได้ลงมือทำนี่มันเต็มร้อยจริงๆ

ใครที่กำลังเบื่อๆ หรืออยากหาอะไรทำสนุกๆ ลองลุกขึ้นมารื้อฟื้นความทรงจำวัยเด็กกับขนมง่ายๆ แบบนี้ดูก็ไม่เลวนะครับ ไม่ต้องเป๊ะตามสูตรก็ได้ ขอแค่สนุกกับมันก็พอแล้ว เชื่อผมสิ มันฮีลใจได้ดีกว่าที่คิดเยอะเลยครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ