สวัสดีครับทุกคน! วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวเกี่ยวกับการให้ กำลังใจเป็นภาษาอังกฤษ คือเรื่องมันเริ่มมาจากตอนที่ผมพยายามจะปลอบใจเพื่อนต่างชาติคนนึงนี่แหละ ตอนนั้นก็คิดในใจว่าเออ…ไม่น่ายากมั้ง ก็แค่พูดๆ ไป แต่พอเอาเข้าจริง แม่งเอ๊ย! นึกคำไม่ออกเฉยเลย

แรกๆ ผมก็ไปเสิร์ชหาตามเน็ตเลยนะ พวกวลีฮิตๆ ที่เค้าใช้กัน เช่น “Keep going!”, “You can do it!”, “Don’t give up!” อะไรพวกเนี้ย ท่องจำไว้เป็นชุดๆ เลย กะว่าถ้ามีใครต้องการกำลังใจปุ๊บ ผมจะยิงวลีพวกนี้ใส่ทันที แต่พอถึงเวลาใช้จริง มันรู้สึกแปลกๆ ว่ะครับ เหมือนพูดไปตามบท ไม่ได้ออกมาจากใจเท่าไหร่ บางทีเพื่อนทำหน้าเหวอๆ ด้วยซ้ำ เหมือนกับว่า “เอ็งพูดอะไรของเอ็งวะ?”

มีอยู่ครั้งนึงชัดๆ เลย เพื่อนผมคนนึงกำลังเฟลเรื่องงานมากๆ ผมก็จัดไปเลย “Hey man, keep fighting! Everything will be okay!” เพื่อนก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วก็เงียบไปเลย บรรยากาศตอนนั้นมันอึดอัดชะมัด ผมมารู้ทีหลังว่าเพื่อนอยากให้เรารับฟังมากกว่าจะมาบอกให้สู้ๆ อย่างเดียว คือมันก็จริงของเค้านะ บางทีคนเราไม่ได้ต้องการคำแนะนำสั่งสอนอะไรขนาดนั้น แค่อยากมีคนนั่งฟังเงียบๆ อยู่ข้างๆ ก็พอแล้ว

หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมก็เริ่มสังเกตมากขึ้น เวลาดูหนังฝรั่ง หรือฟังเพลงสากล ผมจะพยายามจับสังเกตว่าเค้าใช้คำพูดอะไรกันบ้างในสถานการณ์ที่ต้องการกำลังใจ มันไม่ใช่แค่คำพูดสวยหรูเสมอไปนะ บางทีเป็นคำง่ายๆ บ้านๆ แต่สื่อถึงความห่วงใยได้ดีกว่าเยอะเลย เช่น “I’m here for you.” (ฉันอยู่ตรงนี้นะ) หรือ “Take your time.” (ไม่ต้องรีบ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป) หรือบางทีแค่ถามว่า “Are you okay?” (โอเคมั้ย) ด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ มันก็ช่วยได้เยอะแล้ว

ผมลองเปลี่ยนวิธีใหม่ เวลาจะให้กำลังใจใครเป็นภาษาอังกฤษ ผมจะพยายามทำความเข้าใจความรู้สึกของเค้าก่อน แล้วค่อยเลือกคำพูดที่มัน “ใช่” จริงๆ ไม่ใช่แค่ท่องจำมา ผมพบว่า

• การรับฟังอย่างตั้งใจ สำคัญกว่าการพูดเยอะเลย บางทีแค่พยักหน้า หรือพูดว่า “I understand” (ฉันเข้าใจ) ก็พอแล้ว
• ความจริงใจ มันสื่อสารผ่านน้ำเสียงและแววตาได้ ต่อให้แกรมมาร์เราจะกระท่อนกระแท่นแค่ไหนก็ตาม
• บางทีการกระทำ เช่น การตบไหล่เบาๆ หรือการอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆ ก็ให้กำลังใจได้ดีกว่าคำพูดเป็นร้อยเป็นพันคำ
• ไม่ต้องกลัวผิด ตอนแรกผมโคตรเกร็งเลย กลัวพูดผิดแกรมมาร์ กลัวเค้าไม่เข้าใจ แต่หลังๆ มาก็ช่างมันวะ เน้นสื่อสารให้รู้เรื่องก็พอ ผิดบ้างถูกบ้างเค้าก็เข้าใจแหละ ถ้าเราจริงใจ

เดี๋ยวนี้เวลาจะให้กำลังใจใครเป็นภาษาอังกฤษ ผมจะไม่พยายามหาคำที่มัน “เป๊ะ” ที่สุด แต่จะหาคำที่มัน “รู้สึก” ที่สุดมากกว่า บางทีคำง่ายๆ อย่าง “It’s okay not to be okay.” (ไม่เป็นไรนะถ้าจะรู้สึกไม่โอเค) มันกลับทรงพลังกว่าคำพูดสวยหรูอีกนะ ผมว่าหัวใจสำคัญมันอยู่ที่ความรู้สึกที่เราอยากจะส่งไปให้เค้ามากกว่า

สรุปแล้ว ประสบการณ์ของผมกับ “กำลังใจ ภาษาอังกฤษ” เนี่ย มันสอนให้รู้ว่าภาษาเป็นแค่เครื่องมือ สิ่งสำคัญคือความรู้สึกที่อยู่ข้างในต่างหาก ไม่ว่าจะเป็นภาษาไหนก็ตาม ถ้าเราอยากจะให้กำลังใจใครสักคนจริงๆ แค่แสดงความห่วงใยอย่างจริงใจออกไป เค้าก็รับรู้ได้เองแหละครับ ลองเอาไปปรับใช้กันดูนะครับ ไม่ต้องเป๊ะตามตำรามากก็ได้ เอาที่เราสบายใจ แล้วก็สื่อสารความรู้สึกดีๆ ออกไปก็พอแล้ว

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ