สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆเลย เรื่องสอนภาษาอังกฤษให้ลูกๆ ที่บ้านเนี่ยแหละครับ ตอนแรกก็คิดหนักเลยนะว่าจะเริ่มสอนลูกยังไงดี ให้มันดูไม่เป็นการเรียนจนเกินไป ให้ลูกรู้สึกสนุกไปด้วย

ช่วงแรกๆ นะครับ ผมก็เริ่มจากอะไรง่ายๆ ก่อนเลย ลูกผมตอนนั้นก็ยังเล็กๆ อยู่ ประมาณ 3-4 ขวบ ก็เน้นเล่นเป็นหลักเลยครับ ชี้ชวนดูนู่นดูนี่รอบตัว แล้วก็บอกเป็นคำศัพท์ภาษาอังกฤษง่ายๆ เช่น “dog”, “cat”, “book”, “car” อะไรพวกนี้ ผมไม่ได้คาดหวังว่าลูกจะต้องพูดได้เป๊ะๆ นะครับ ขอแค่ให้เค้าคุ้นเคยกับเสียง กับคำศัพท์ก็พอ

• ผมเริ่มจากการใช้บัตรคำ (Flashcards): อันนี้เวิร์คมากครับ ผมทำเองบ้าง ซื้อมาบ้าง รูปสัตว์ รูปผลไม้ ของใช้ในบ้าน แล้วก็เล่นทายคำกัน ชี้ปุ๊บ ถามว่า “What’s this?” แล้วก็เฉลย ทำซ้ำๆ ลูกจะเริ่มจำได้เอง
• ต่อมาก็ลองร้องเพลงภาษาอังกฤษ: เพลงเด็กๆ ที่จังหวะสนุกๆ เนื้อเพลงง่ายๆ เนี่ย ช่วยได้เยอะเลยครับ พวกเพลง “ABC”, “Twinkle Twinkle Little Star”, “Old MacDonald Had a Farm” ลูกจะจำศัพท์จากเพลงได้ดีแบบไม่รู้ตัวเลยครับ บางทีก็เปิดการ์ตูนที่เป็นเพลงภาษาอังกฤษให้ดูเพลินๆ
• แล้วก็อ่านนิทานภาษาอังกฤษ: ผมจะเลือกเล่มที่มีรูปภาพเยอะๆ สีสันสดใส เนื้อเรื่องสั้นๆ อ่านไปก็ชี้ไป ทำเสียงสูงเสียงต่ำประกอบ ลูกจะชอบมาก แล้วก็จะถามว่าตัวนั้นตัวนี้คืออะไร เราก็สอดแทรกคำศัพท์ไป

ทำยังไงให้สม่ำเสมอ?

อันนี้สำคัญมาก ผมพยายามทำให้เป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันไปเลยครับ ไม่ต้องนานนะ วันละ 15-20 นาทีก็พอ แต่ทำทุกวัน หรือวันเว้นวันก็ได้ อย่างสม่ำเสมอ เช่น ก่อนนอนอ่านนิทานภาษาอังกฤษ หรือตอนเล่นกันก็สอดแทรกคำศัพท์เข้าไปบ้าง หรือบางทีตอนทานข้าว ก็จะชี้ผักผลไม้แล้วบอกเป็นภาษาอังกฤษบ้างนิดหน่อย

ถามว่ามีอุปสรรคไหม? โอ๊ย! มีแน่นอนครับ บางทีลูกก็ไม่สนใจ เบื่อ ไม่อยากทำ เราก็ต้องใจเย็นครับ ห้ามดุ ห้ามบังคับเลยเด็ดขาด ไม่งั้นเค้าจะเกลียดภาษาอังกฤษไปเลย ผมก็ใช้วิธีเปลี่ยนกิจกรรม หาอะไรใหม่ๆ มาหลอกล่อ หรือบางทีก็พักไปก่อน วันหลังค่อยว่ากันใหม่ บางทีตัวผมเองก็ขี้เกียจบ้างก็มี (ฮ่าๆ) แต่ก็ต้องพยายามดึงตัวเองกลับมาครับ เพราะถ้าเราไม่สม่ำเสมอ ลูกก็จะจับทางเราได้

จริงๆ ก่อนจะมาสอนเองจริงจังเนี่ย ผมก็เคยคิดจะส่งลูกไปเรียนตามสถาบันสอนภาษาเหมือนกันนะ แต่พอไปดูๆ มาหลายที่ บางที่ก็ดูวิชาการมากไปหน่อย เด็กเล็กๆ อ่ะเนอะ เค้ายังไม่เข้าใจหรอกว่าแกรมม่าคืออะไร บางที่ก็เน้นแต่ท่องจำศัพท์เป็นคำๆ ไม่ได้เอาไปใช้พูดจริงจัง แล้วค่าเรียนก็ไม่ใช่ถูกๆ เลยนะ บวกกับเวลาเดินทางอีก ผมเลยมานั่งคิดดูใหม่ว่า เอ๊ะ! หรือเราจะลองสอนเองที่บ้านดีกว่าไหม ประหยัดกว่าด้วย แถมเรายังปรับเปลี่ยนวิธีการสอนให้เข้ากับลูกเราได้ตลอดเวลา อยากจะเล่นอะไร อยากจะเรียนรู้แบบไหน เราจัดให้ได้หมด ไม่ต้องตามตารางใคร

ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ…

ตอนนี้ลูกผมก็เริ่มเข้าใจคำศัพท์เยอะขึ้นมากครับ จากตอนแรกที่ได้แต่ฟังเฉยๆ ตอนนี้เริ่มมีโต้ตอบบ้างแล้ว บางทีก็ชี้ของแล้วพูดเป็นคำๆ ออกมาเองได้บ้าง เช่น “water”, “milk”, “apple” อะไรแบบนี้ หรือบางทีก็พยายามจะพูดตามประโยคสั้นๆ ที่เราพูด กล้าที่จะพูดภาษาอังกฤษมากขึ้น ไม่กลัวผิด ซึ่งผมว่านี่แหละสำคัญที่สุด คือทำให้เขารู้สึกดีกับภาษา ไม่ใช่รู้สึกว่าถูกบังคับให้เรียน พอเค้าสนุก เค้าก็จะอยากเรียนรู้เองครับ

สรุปเลยนะครับ จากประสบการณ์ของผมเนี่ย การสอนภาษาอังกฤษให้ลูกที่บ้านมันทำได้จริงครับ ไม่ต้องเก่งภาษาอังกฤษระดับเทพเจ้าอะไรเลยก็ทำได้ ขอแค่มีความตั้งใจ มีความสม่ำเสมอ และที่สำคัญที่สุดคือทำให้มันสนุกครับ เน้นการเล่น การพูดคุยในชีวิตประจำวัน ใช้สิ่งรอบตัวให้เป็นประโยชน์ เดี๋ยวลูกก็จะค่อยๆ ซึมซับไปเองครับ เพื่อนๆ ลองเอาไปปรับใช้กันดูนะครับ ไม่เสียหายแน่นอน!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ