สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงของผมเองเลยกับเรื่องการจำศัพท์ภาษาอังกฤษที่ใช้บ่อยๆ เนี่ยแหละครับ ไม่ได้มีทฤษฎีอะไรหรูหรานะ เอาแบบบ้านๆ ที่ผมลองทำแล้วมันได้ผลกับตัวเองจริงๆ

จุดเริ่มต้นของผมกับการจำศัพท์

ตอนแรกเลยนะ ผมก็เหมือนหลายๆ คนนั่นแหละครับ คืออยากจะพูดอังกฤษได้ อยากจะเข้าใจเวลาดูหนังฟังเพลงมากขึ้น ก็เลยไปหาพวกลิสต์คำศัพท์ที่ใช้บ่อยมานั่งท่องจำ โอ้โห ตอนแรกก็คิดว่าจะง่าย แค่ท่องๆ จำๆ ไป แต่พอเอาเข้าจริง แม่งโคตรน่าเบื่อเลยครับ แล้วจำไปก็ลืม ลืมแล้วก็ท้อ พาลไม่อยากจะทำต่อซะงั้น

ผมลองหลายวิธีเลยนะ ทั้งจดใส่สมุดเล่มเล็กๆ พกไปไหนมาไหนด้วย ทั้งใช้แอปพลิเคชันช่วยจำศัพท์ บางอันก็มีเกมให้เล่น แรกๆ ก็สนุกดี แต่พอผ่านไปสักพัก มันก็กลับมาอีหรอบเดิมคือเบื่อ แล้วศัพท์ที่จำได้มันก็เหมือนอยู่ในหัวเฉยๆ เอาไปใช้จริงไม่ค่อยเป็นอยู่ดี

ลองเปลี่ยนวิธีคิดใหม่

จนวันนึง ผมก็แบบ… เฮ้ย ไม่ได้ละว่ะ ต้องเปลี่ยนวิธี ผมมานั่งคิดดูดีๆ ว่าทำไมเราถึงจำศัพท์ภาษาไทยที่เราใช้ทุกวันได้ โดยที่เราไม่ต้องมานั่งท่องเลย คำตอบมันก็ง่ายๆ ครับ เพราะเราใช้มันทุกวันไงล่ะ! เราได้ยินคนอื่นพูด เราเอามาพูดต่อ เราเห็นมันในชีวิตประจำวัน

ทีนี้ผมก็เลยลองเอาหลักการเดียวกันนี้มาปรับใช้กับการจำศัพท์ภาษาอังกฤษดูบ้าง ผมเริ่มจาก:

• เลือกคำศัพท์ที่คิดว่าเจอบ่อยจริงๆ: ไม่เอาเยอะครับ เอาแค่ทีละชุดเล็กๆ สัก 5-10 คำพอ ที่มันดูแล้วน่าจะได้ใช้แน่ๆ หรือเป็นคำที่เราสนใจอยากรู้เป็นพิเศษ
• พยายามเอามาแต่งประโยคเอง: อันนี้สำคัญมาก ผมจะพยายามนึกสถานการณ์ง่ายๆ ในชีวิตประจำวัน แล้วก็ลองเอาศัพท์คำนั้นมาแต่งประโยคดู แบบงูๆ ปลาๆ นั่นแหละครับ ผิดถูกไม่เป็นไร ขอให้ได้ลองใช้
• สังเกตจากสิ่งที่ชอบ: ผมเป็นคนชอบดูหนัง ดูซีรีส์ฝรั่ง ฟังเพลงสากลอยู่แล้ว ผมก็เลยเริ่มตั้งใจฟังมากขึ้น พยายามจับสังเกตว่า เอ๊ะ คำนี้มันใช้ในบริบทไหนวะ พอได้ยินบ่อยๆ มันก็เริ่มซึมซับไปเอง
• หาเรื่องคุย (กับตัวเองก็ได้): อันนี้อาจจะดูตลกนะ แต่ผมทำจริง! บางทีก็พูดกับตัวเองหน้ากระจกอ่ะ ฮาๆ เล่าเรื่องราวสั้นๆ เป็นภาษาอังกฤษโดยพยายามแทรกคำศัพท์ใหม่ๆ ที่เพิ่งเรียนรู้เข้าไป คนอื่นอาจจะมองว่าบ้า แต่ผมว่ามันเวิร์ค
• ไม่กลัวผิด: ช่วงแรกๆ ผมก็กลัวนะ กลัวพูดผิด กลัวเรียงประโยคไม่ถูก แต่หลังๆ มา ผมคิดว่าช่างมัน ผิดก็แก้ไขใหม่ ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดหรอก

ผลลัพธ์ที่ได้

พอผมเริ่มทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ นะครับ สิ่งที่สังเกตได้ชัดเจนเลยคือ ผมเริ่มจำศัพท์ได้แบบเป็นธรรมชาติมากขึ้น มันไม่ใช่แค่จำได้ว่าคำนี้แปลว่าอะไร แต่เราเริ่ม ‘รู้สึก’ กับคำนั้นๆ ว่ามันควรใช้ตอนไหน อารมณ์ไหน เวลาจะหยิบมาใช้มันก็คล่องขึ้น ไม่ต้องเค้นเหมือนเมื่อก่อน

แล้วที่สำคัญคือ มันไม่น่าเบื่อเหมือนการท่องจำแบบเดิมๆ เพราะเราได้เอาไปเชื่อมโยงกับสิ่งที่เราสนใจจริงๆ มันเหมือนการเรียนรู้ผ่านการใช้งานจริงมากกว่า

ทุกวันนี้ผมก็ยังทำแบบนี้อยู่นะครับ ค่อยๆ เก็บเล็กผสมน้อยไปเรื่อยๆ ไม่ได้รีบร้อนอะไร คำศัพท์มันก็ค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นมาเอง ผมว่าวิธีนี้มันยั่งยืนกว่าสำหรับผมนะ

ก็หวังว่าประสบการณ์บ้านๆ ของผมอันนี้จะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่กำลังหาวิธีจำศัพท์ภาษาอังกฤษอยู่บ้างนะครับ ลองเอาไปปรับใช้กันดู ไม่ต้องหรูหราอะไรเลย เน้นทำจริง ใช้จริง ผมว่าได้ผลแน่นอนครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ