บอกตรงๆ นะครับ ตอนแรกที่คิดจะสอนภาษาอังกฤษให้เด็กๆ เนี่ย ผมก็มึนตึ้บไปหมดเลย ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี คือแบบ… ไปเปิดตำราฝรั่งที่เขาว่าดีนักดีหนามาอ่าน ก็ดูเหมือนจะเข้าใจนะ แต่พอเอามาลองใช้จริงกับเจ้าตัวเล็กที่บ้าน โอ้โห… เละตุ้มเป๊ะ! เด็กมันไม่เอาด้วยเลยครับ เบื่อหน้าหนี ทำท่าจะร้องไห้อีกต่างหาก

ตอนนั้นผมก็เลยต้องเปลี่ยนแผนยกใหญ่เลยครับ เลิกเลยไอ้การ์ดคำศัพท์แบบท่องจำอย่างเดียว หรือการจับเด็กมานั่งผันกริยาสามช่องเนี่ย ลืมไปได้เลย มันไม่เวิร์ค! อย่างน้อยก็กับเด็กที่ผมเจอมานะ ผมก็เลยเริ่มจากการสังเกตพฤติกรรมของเด็กๆ ก่อนเลยครับว่าเขาชอบอะไร สนใจอะไรเป็นพิเศษ

เริ่มจากสิ่งที่ใกล้ตัวและจับต้องได้

ผมเริ่มจากง่ายๆ เลยนะ อย่างเช่น:

• ของเล่นชิ้นโปรด: สมมติเขาชอบรถ ผมก็จะเริ่มจากคำว่า “car” “big car” “small car” “red car” อะไรแบบนี้ ชี้ชวนให้เขาดูแล้วก็พูดตาม พยายามทำเสียงให้น่าสนใจหน่อย เด็กจะชอบ
• กิจกรรมที่ทำประจำวัน: ตอนกินข้าว ก็สอนคำว่า “eat” “rice” “water” ตอนอาบน้ำก็ “water” “soap” “bath” คือเอาคำศัพท์รอบตัวมาใช้เลย มันเห็นภาพชัดเจนกว่าเยอะ
• เพลงและการเคลื่อนไหว: อันนี้เด็กชอบมาก! ผมไปหาเพลงภาษาอังกฤษสำหรับเด็กง่ายๆ มาเปิดให้ฟัง แล้วก็ชวนเขาร้องตาม เต้นตาม เพลงพวก “Head, Shoulders, Knees and Toes” หรือเพลง ABC แบบมีท่าทางประกอบเนี่ย ฮิตสุดๆ เด็กจะจำคำศัพท์ได้จากเพลงและท่าทางนี่แหละครับ

แล้วที่สำคัญมากๆ เลยนะ คือต้องทำให้มันเป็นเรื่องสนุก ไม่ใช่การบังคับเรียน ผมสังเกตว่าพอเด็กสนุก เขาจะเปิดรับเองโดยที่เราไม่ต้องไปเคี่ยวเข็ญอะไรมากมายเลย ผมก็เลยพยายามสอดแทรกภาษาอังกฤษเข้าไปในชีวิตประจำวันของเขาแบบเนียนๆ เช่น เวลาเล่นด้วยกัน ผมก็จะพูดคำศัพท์ภาษาอังกฤษง่ายๆ ออกมาบ้าง หรือเวลาอ่านนิทาน ก็เลือกนิทานสองภาษา หรือนิทานภาษาอังกฤษที่มีภาพสวยๆ มาอ่านให้ฟัง

เทคนิคที่ผมลองแล้วเวิร์ค (กับเด็กของผมนะ)

ผมก็ลองผิดลองถูกมาเยอะครับ บางอันใช้ได้ผล บางอันก็แป้ก แต่ที่ผมรู้สึกว่ามันโอเคเลยก็มีประมาณนี้:

• ใช้ภาพเยอะๆ: เด็กเล็กๆ เนี่ย เขาเรียนรู้จากภาพได้ดีมาก ผมจะใช้แฟลชการ์ดที่มีรูปภาพประกอบชัดเจน หรือชี้ไปที่ของจริงเลย แล้วก็พูดคำศัพท์นั้นซ้ำๆ
• เล่นเกม: เอาคำศัพท์มาเล่นเกมครับ เช่น เกมบิงโกคำศัพท์ เกมทายภาพ หรือแค่เล่นซ่อนหาแล้วให้เรียกชื่อสิ่งของเป็นภาษาอังกฤษก็สนุกแล้ว
• เล่านิทาน: อย่างที่บอกไปข้างบน นิทานนี่ช่วยได้เยอะมาก เลือกเรื่องที่คำศัพท์ไม่ยากเกินไป อ่านด้วยน้ำเสียงที่น่าตื่นเต้น เด็กจะติดใจ
• ให้กำลังใจและชมเชย: อันนี้สำคัญสุดๆ เลยครับ ไม่ว่าเด็กจะพูดถูกพูดผิด เราต้องให้กำลังใจไว้ก่อน ชมเขาเยอะๆ เวลาที่เขาพยายามพูด แค่เขาอ้าปากพยายามจะพูดก็เก่งแล้วครับ อย่าไปดุหรือไปแก้แกรมมาร์เขาเป๊ะๆ ตอนนั้น เดี๋ยวเขาจะเสียความมั่นใจแล้วไม่กล้าพูดอีกเลย
• ความสม่ำเสมอ: ไม่ต้องสอนเยอะในแต่ละครั้งนะครับ แต่ขอให้ทำสม่ำเสมอ วันละนิดวันละหน่อย ดีกว่าอัดแน่นอาทิตย์ละครั้งแล้วเด็กจำอะไรไม่ได้เลย

แต่ก็ต้องยอมรับนะครับว่ามันไม่ง่ายเลย บางวันเด็กก็อารมณ์ดี อยากเรียนรู้ บางวันก็งอแง ไม่อยากทำอะไรเลย ผมก็ต้องปรับตัวไปตามสถานการณ์ วันไหนเขาไม่พร้อม ผมก็ไม่ฝืนครับ แค่พยายามหาจังหวะสอดแทรกเข้าไปนิดๆ หน่อยๆ พอให้เขาคุ้นเคยก็ยังดี

อย่างลูกผมเองเนี่ย ตอนแรกๆ ก็ไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่หรอกครับ ผมก็ท้อไปหลายรอบเหมือนกันนะ แต่ก็คิดว่าเอาน่า… ลองดูอีกสักตั้ง ค่อยๆ ปรับวิธีไปเรื่อยๆ สุดท้ายเขาก็เริ่มซึมซับไปเอง เริ่มพูดคำศัพท์แปลกๆ ที่เราเคยสอนออกมาได้บ้าง เห็นแบบนี้แล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ชื่นใจแล้วครับ

สรุปแล้วนะครับ จากประสบการณ์ตรงของผมเลยนะ การสอนภาษาอังกฤษให้เด็กเนี่ย มันไม่มีสูตรสำเร็จตายตัวจริงๆ ครับ เราต้องเป็นนักสังเกต ทดลอง แล้วก็ปรับเปลี่ยนวิธีไปเรื่อยๆ ให้มันเข้ากับธรรมชาติของเด็กแต่ละคน ทำให้การเรียนรู้เป็นเรื่องสนุก อย่าไปกดดันเขา แล้วเดี๋ยวผลลัพธ์ดีๆ มันจะค่อยๆ ตามมาเองแหละครับ สู้ๆ ครับทุกคน!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ