สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงของผมเลย กับการตัดสินใจไปลงคอร์สเรียนภาษาอังกฤษแบบคนที่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ คือเริ่มจากศูนย์เลยก็ว่าได้

เรื่องของเรื่องคือผมรู้สึกมาซักพักแล้วว่าภาษาอังกฤษนี่มันสำคัญขึ้นทุกวันจริงๆ เวลาไปไหนมาไหน เจออะไรที่เป็นภาษาอังกฤษก็อ่านไม่ออก ฟังไม่รู้เรื่อง รู้สึกเหมือนตัวเองพลาดอะไรไปเยอะเลย โดยเฉพาะเรื่องงานนี่เห็นได้ชัด บางทีมีโอกาสดีๆ เข้ามา แต่ติดที่เราสื่อสารภาษาอังกฤษไม่ได้ มันก็น่าเสียดายใช่ไหมล่ะครับ ตอนนั้นคิดในใจเลยว่า ไม่ได้การละ ต้องทำอะไรซักอย่าง!

พอตัดสินใจได้แล้วว่าจะเรียน ก็เริ่มมองหาคอร์สเลยครับ เปิดดูตามที่ต่างๆ (แต่บอกชื่อไม่ได้นะ ฮ่าๆ) ดูรีวิว ถามเพื่อนๆ ที่เคยเรียนบ้าง สิ่งที่ผมมองหาหลักๆ เลยคือคอร์สที่สอนสำหรับคนไม่มีพื้นฐานจริงๆ แบบเริ่มนับหนึ่งใหม่เลย ไม่เอาแบบที่อยู่ดีๆ ก็โดดไปเรียนแกรมมาร์ยากๆ ผมกลัวตามไม่ทัน แล้วก็อยากได้ที่ที่เน้นสอนให้เข้าใจง่ายๆ เอาไปใช้ได้จริง

ตอนแรกก็มีงงๆ บ้างนะ เพราะคอร์สมันเยอะมาก เลือกไม่ถูกเลยจริงๆ แต่สุดท้ายก็มาเจอที่นึงที่รู้สึกว่าเออ…น่าจะใช่ ดูจากรายละเอียดแล้วเค้าเน้นสอนคนไม่มีพื้นฐานจริงๆ มีแบ่งระดับชัดเจน ก็เลยลองติดต่อไปดูครับ

ประสบการณ์จริงในห้องเรียน (แบบเริ่มต้นสุดๆ)

จำได้เลยวันแรกที่ไปเรียน บอกตรงๆ ว่าโคตรตื่นเต้นปนกับความกังวล คือเราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ในหัวนี่ขาวสะอาดมาก กลัวจะไปเป็นตัวถ่วงเพื่อนร่วมคลาส (ถ้ามี) กลัวครูถามแล้วตอบไม่ได้ แต่พอเข้าไปเรียนจริงๆ บรรยากาศมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดครับ

ครูผู้สอนนี่สำคัญมากเลยนะ ของผมโชคดีที่เจอครูใจเย็น ค่อยๆ สอนตั้งแต่ตัวอักษร A B C การออกเสียงพื้นฐาน คำศัพท์ง่ายๆ ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน เช่น ทักทาย ถามชื่อ ถามทาง คือมันเบสิกมากๆ แต่สำหรับคนไม่รู้เลยอย่างผม มันคือการเปิดโลกเลยล่ะ

• ช่วงแรกๆ ก็จะเรียนพวกคำศัพท์ง่ายๆ จำพวก สัตว์ สิ่งของ สี ตัวเลข
• แล้วก็เริ่มมีแกรมมาร์เบื้องต้นเข้ามาบ้าง เช่น This is a…, That is a…, I am, You are อะไรพวกนี้
• มีให้ลองแต่งประโยคง่ายๆ ฝึกพูดตอบคำถามสั้นๆ ผมนี่ผิดๆ ถูกๆ ตลอด แต่ครูก็จะคอยแก้ให้

สิ่งที่ผมทำควบคู่ไปกับการเรียนในคลาสคือ พยายามหาอะไรที่เป็นภาษาอังกฤษง่ายๆ มาดูมาฟัง เช่น การ์ตูนเด็ก เพลงเด็ก หรือคลิปสอนภาษาสำหรับผู้เริ่มต้น คือพยายามให้ตัวเองคุ้นเคยกับมันให้มากที่สุด ถึงจะยังฟังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก แต่มันก็ช่วยได้บ้างนะ

แน่นอนว่ามันก็มีช่วงที่ท้อเหมือนกันนะ แบบ…เรียนไปแล้วทำไมยังจำไม่ค่อยได้วะ แกรมมาร์นี่มันอะไรกันนักหนา บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองหัวช้าจัง แต่พอเริ่มจับจุดได้ เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้นทีละนิด มันก็มีกำลังใจขึ้นมาเองครับ เพื่อนร่วมคลาส (ถ้ามี) หรือครูเองก็มีส่วนช่วยให้กำลังใจเยอะเลย

ผ่านมาซักพัก…แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง?

ถ้าถามว่าตอนนี้เก่งภาษาอังกฤษปร๋อเลยไหม ก็ต้องตอบตามตรงว่า ยังห่างไกลคำนั้นเยอะครับ! ฮ่าๆๆ แต่ถ้าเทียบกับตัวผมเองก่อนที่จะเริ่มเรียน คือมันดีขึ้นมากๆ อย่างน้อยๆ ก็พอจะอ่านป้ายง่ายๆ เข้าใจประโยคพื้นฐาน หรือถ้าเจอฝรั่งมาถามทางแบบง่ายๆ ก็พอจะอธิบายแบบงูๆ ปลาๆ ได้บ้างแล้วล่ะ ไม่ได้ยืนเอ๋อเหมือนเมื่อก่อน

สิ่งที่ได้มากกว่าความรู้ภาษาอังกฤษคือ ความมั่นใจที่เพิ่มขึ้น กล้าที่จะลองผิดลองถูกมากขึ้น ไม่กลัวที่จะพูดภาษาอังกฤษเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถึงจะพูดผิดแกรมมาร์บ้าง สำเนียงไม่เป๊ะบ้าง แต่ก็กล้าพูด กล้าสื่อสารมากขึ้น

มองย้อนกลับไปก็รู้สึกว่าเป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิดเลยที่วันนั้นฮึดสู้แล้วไปลงเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่เริ่มต้น ใครที่กำลังลังเล หรือคิดว่าตัวเองอายุเยอะไปแล้ว หัวไม่ดี เรียนไม่ได้หรอก ผมอยากจะบอกว่าอย่าเพิ่งคิดแบบนั้นครับ ลองเปิดใจแล้วเริ่มดูซักตั้ง มันไม่มีคำว่าสายเกินไปสำหรับการเรียนรู้จริงๆ นะครับ สู้ๆ ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ