พูดถึงแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษเด็กๆ นี่นะ หลายคนคงส่ายหัวเลยใช่ไหมล่ะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะที่จะหาอะไรที่มัน ‘ใช่’ จริงๆ สำหรับลูกหลานเรา คือตัวฉันเองก็เคยหัวหมุนกับเรื่องนี้มาพักใหญ่เลยล่ะ

แล้วฉันไปรู้อะไรมาน่ะเหรอ?

เรื่องของเรื่องก็คือหลานชายสุดที่รักของฉันเอง น้องตั้ม ตอนนั้นแกเริ่มจะเข้าโรงเรียนแล้วไง แล้วก็แบบ…ภาษาอังกฤษนี่ดูจะเป็นยาขมสำหรับแกเลย ฉันก็เห็นใจทั้งหลานทั้งพ่อแม่เค้านะ อยากจะช่วย แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี

ตอนแรกเลยนะ ก็เหมือนคนอื่นๆ นั่นแหละ วิ่งหาซื้อหนังสือแบบฝึกหัด ตามร้านหนังสือดังๆ โอ๊ย…เยอะแยะตาลายไปหมด บางเล่มก็ดูดีนะ แต่พอเอามาให้หลานทำจริงๆ แป๊บเดียวเบื่อ บางเล่มก็เน้นแต่แกรมม่าอะไรไม่รู้ เด็กเล็กๆ จะไปเข้าใจได้ยังไง เสียเงินไปก็หลายตังค์อยู่

พอลองหาในเน็ตดูบ้าง โอ้โห…ยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร มีทั้งฟรีทั้งเสียเงิน ไอ้ที่ฟรีๆ บางทีก็คุณภาพไม่ค่อยได้เรื่อง รูปภาพแตกๆ เนื้อหาซ้ำๆ ส่วนไอ้ที่ดูดีหน่อยก็ต้องสมัครสมาชิก ต้องจ่ายรายเดือน พิมพ์ออกมาทีก็เปลืองหมึกเปลืองกระดาษอีก เฮ้อ!

จนวันหนึ่งฉันก็คิดว่า เออ…ทำไมเราไม่ลองทำเองดูล่ะ? แบบง่ายๆ บ้านๆ นี่แหละ ไม่ต้องหรูหราอะไรมาก ขอแค่หลานมันสนุกก็พอแล้ว

แล้วฉันเริ่มลงมือทำยังไงน่ะเหรอ?

บอกเลยว่าไม่ได้มีอุปกรณ์วิเศษอะไรเลยนะ ใช้แค่กระดาษ ปากกาสี ดินสอสี ที่หาได้ในบ้านนี่แหละ

• เน้นคำศัพท์ง่ายๆ ก่อนเลย: คำที่มันอยู่รอบตัวเด็กๆ สัตว์ สิ่งของ สีผลไม้ อะไรแบบนี้ ฉันก็วาดรูปเอาแบบงูๆ ปลาๆ นี่แหละ เด็กมันไม่จับผิดหรอก ขอให้สื่อสารรู้เรื่อง
• ทำเป็นการ์ดคำศัพท์เล็กๆ: ด้านหน้าเป็นรูป ด้านหลังเป็นคำศัพท์ภาษาอังกฤษ แล้วก็เล่นทายคำกัน สนุกดีนะ
• เกมจับคู่ภาพกับคำ: อันนี้เวิร์คมาก เด็กๆ ชอบ ฉันก็วาดรูปง่ายๆ ข้างหนึ่ง อีกข้างเขียนคำศัพท์ แล้วให้ลากเส้นจับคู่
• เติมคำในช่องว่างแบบมีรูปช่วย: เช่น รูปแมว แล้วก็มีประโยค “This is a _ _ t.” ให้เติมตัวอักษรที่หายไป

ที่สำคัญเลยนะ ฉันจะ พยายามทำให้มันเหมือนการเล่นมากกว่าการเรียน ไม่บังคับ ไม่กดดัน วันไหนอารมณ์ดีก็เล่นกันนานหน่อย วันไหนดูเหนื่อยๆ ก็พัก ไม่ใช่ว่าต้องเป๊ะๆ ทุกวัน

แล้วผลลัพธ์เป็นยังไง?

จะบอกว่ามันเกินคาดมากๆ เลยนะ! น้องตั้มจากที่เคยทำหน้าเบื่อๆ เวลาพูดถึงภาษาอังกฤษ กลายเป็นว่าแกสนุกกับการ์ดคำศัพท์ที่ฉันทำให้ แกเริ่มจำคำศัพท์ได้มากขึ้น ออกเสียงตามได้บ้าง ผิดๆ ถูกๆ ก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีมากๆ

สิ่งที่ฉันค้นพบจากการลงมือทำเองครั้งนี้ก็คือ:

• ความสนุกมาก่อน: เด็กจะเรียนรู้ได้ดีที่สุดเมื่อเขาสนุกกับมัน
• ไม่ต้องเพอร์เฟค: แบบฝึกหัดทำเองอาจจะไม่สวยเท่าที่ซื้อ แต่ถ้ามันสื่อสารได้และเด็กชอบ ก็โอเคแล้ว
• ความสม่ำเสมอสำคัญกว่าปริมาณ: ทำวันละนิดวันละหน่อย ดีกว่าอัดเยอะๆ ในวันเดียวแล้วเด็กเบื่อ
• เราเองก็ต้องใจเย็น: การสอนเด็กมันต้องใช้ความอดทนจริงๆ อย่าไปคาดหวังว่าเขาจะเก่งปุ๊บปั๊บ

ตอนนี้ฉันก็ยังทำแบบฝึกหัดง่ายๆ ให้น้องตั้มเล่นอยู่เรื่อยๆ นะ ไม่ได้คาดหวังว่าแกจะต้องเป็นเจ้าแห่งภาษาอังกฤษอะไรหรอก แค่อยากให้แกมีทัศนคติที่ดีกับการเรียนรู้ภาษาใหม่ๆ ก็พอใจแล้ว ใครที่กำลังเจอปัญหาคล้ายๆ กัน ลองเอาวิธีบ้านๆ ของฉันไปปรับใช้ดูก็ได้นะ ไม่ต้องลงทุนอะไรเยอะแยะเลย แค่ใช้เวลากับความใส่ใจนี่แหละสำคัญที่สุด

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ