สวัสดีครับทุกคน! วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ เลยเรื่องอยาก เรียน ภาษา อังกฤษ ตั้งแต่ เริ่ม ต้น เนี่ย ผมเองก็เคยเป็นคนหนึ่งที่มึนตึ้บ ไม่รู้จะเริ่มยังไงดีเหมือนกัน

ตอนแรกๆ นะ ผมก็เหมือนหลายๆ คนนั่นแหละ ไปหาซื้อตำรา แกรมมาร์หนาเตอะมาอ่าน อ่านไปก็งงไป ท่องศัพท์เป็นนกแก้วนกขุนทอง สุดท้ายจำได้บ้างไม่ได้บ้าง พอจะใช้จริงก็นึกไม่ออก มันท้อใจนะเอาจริง

จุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมเริ่มจับทางได้

ผมมานั่งคิดดูดีๆ นะครับว่า เอ๊ะ ตอนเด็กๆ เราเรียนภาษาไทยกันยังไง เราไม่ได้เริ่มจากท่องไวยากรณ์ก่อนซะหน่อย เราเริ่มจากการฟัง พ่อแม่พูด พี่น้องคุยกัน แล้วก็พยายามพูดตาม ผิดๆ ถูกๆ ก็ไม่มีใครว่าอะไร ผมก็เลยลองเอาวิธีนี้มาปรับใช้ดูครับ

นี่คือสิ่งที่ผมทำจริงๆ นะครับ ตั้งแต่เริ่มเลย:

• เริ่มจากอะไรง่ายๆ ก่อนเลยครับ: ผมเริ่มจากดูการ์ตูนเด็กภาษาอังกฤษง่ายๆ เพลงเด็ก ฟังซ้ำๆ ให้มันชินหู ไม่ต้องไปเครียดว่าแปลไม่ออกทุกคำนะ เอาแค่ให้คุ้นเคยกับเสียง สำเนียง แรกๆ ก็ดูแบบมีซับไทยก่อน พอเริ่มชินก็ลองปิดซับดูบ้าง
• หาคำศัพท์รอบตัว: ของในบ้านนี่แหละครับ โต๊ะ เก้าอี้ ประตู หน้าต่าง ชี้แล้วก็ลองพูดเป็นภาษาอังกฤษดู หาจากในเน็ตเอาก็ได้ว่ามันเรียกว่าอะไร ผมเริ่มจากคำนามง่ายๆ ก่อนเลย แล้วค่อยขยับไปคำกริยา
• หาหนังหรือซีรีส์ที่ชอบ: อันนี้ช่วยได้เยอะมาก! ผมชอบดูหนังแอ็คชั่น ก็ไปหามาดู เปิดซับไทยก่อนรอบแรก ทำความเข้าใจเนื้อเรื่อง รอบสองลองเปิดซับอังกฤษ หรือถ้ากล้าหน่อยก็ปิดซับไปเลย แล้วพยายามจับใจความเอา แรกๆ ก็ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง ช่างมันครับ เน้นความสนุกไว้ก่อน
• หัดพูดกับตัวเอง: ใช่ครับ ฟังไม่ผิด พูดกับตัวเองนี่แหละ คิดอะไรเป็นภาษาไทย ก็ลองพยายามเปลี่ยนเป็นประโยคภาษาอังกฤษง่ายๆ ดูในหัว หรือพูดออกมาเบาๆ ตอนอยู่คนเดียว เช่น “I want to drink water.” “Today is very hot.” ผิดถูกไม่เป็นไรเลย ขอแค่ให้ได้พูด
• อย่ากลัวผิด: อันนี้สำคัญสุดๆ ผมเคยกลัวมากๆ กลัวพูดผิดแล้วคนจะหัวเราะ กลัวโดนมองว่าโง่ แต่พอปลดล็อกตรงนี้ได้นะ มันสบายขึ้นเยอะเลย ผิดก็คือเรียนรู้ครับ ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด
• หาเพื่อนคุย หรือกลุ่มฝึกภาษา: พอเริ่มมั่นใจขึ้นมาหน่อย ผมก็ลองหาเพื่อนต่างชาติคุยผ่านแอปฯ บ้าง หรือไปร่วมกลุ่มฝึกภาษาเล็กๆ บ้าง แรกๆ ก็ตะกุกตะกักน่าดู แต่พอได้คุยบ่อยๆ มันก็เริ่มคล่องขึ้นเอง

ผมจะเล่าให้ฟังนะ มีช่วงนึงผมไปลงคอร์สเรียนภาษาอังกฤษชื่อดังเลยนะ คนเรียนเยอะมาก หมดเงินไปหลายหมื่น กลับมาก็ยังงงๆ เหมือนเดิม คือเขาสอนดีนะ แต่เราไม่ได้เอามาใช้จริงในชีวิตประจำวัน มันก็ลืม เหมือนเรียนไปสอบแล้วก็คืนครูหมด

จนผมมาลองวิธีที่บอกไปข้างบนนี่แหละ มันเริ่มจากความชอบส่วนตัวล้วนๆ ผมชอบดูหนังฝรั่งมาก ก็เลยพยายามแกะคำพูดเขา พยายามเลียนแบบสำเนียง มันสนุกกว่าการไปนั่งท่องจำเยอะเลยครับ มันเหมือนเราไม่ได้กำลัง “เรียน” แต่กำลัง “เสพ” อะไรที่เราชอบมากกว่า

แล้วก็มีอีกเรื่อง ตอนนั้นผมทำงานบริษัทที่ต้องติดต่อกับต่างชาติบ้างนิดหน่อย โอ้โห ตอนแรกนี่ใบ้กินเลยครับ เหงื่อแตกพลั่กๆ ฟังก็ไม่ค่อยออก พูดก็ตะกุกตะกัก แต่ผมก็กัดฟันสู้ ใช้มือใช้ไม้ประกอบบ้าง เปิดดิกชันนารีช่วยบ้าง ลูกค้าเขาก็ใจดีนะ พยายามเข้าใจเรา จนหลังๆ มันเริ่มคล่องขึ้นเองแบบไม่รู้ตัวเลยครับ เพราะมันโดนบังคับให้ใช้ทุกวัน

สรุปเลยนะครับ การเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่เริ่มต้นสำหรับผม มันไม่ใช่เรื่องของการต้องเก่งแกรมมาร์เป๊ะๆ หรือต้องรู้ศัพท์เยอะๆ ตั้งแต่วันแรก แต่มันคือการค่อยๆ ซึมซับ การสร้างความคุ้นเคย และที่สำคัญคือความสม่ำเสมอครับ หาอะไรที่เราชอบทำเป็นภาษาอังกฤษ แล้วก็ทำมันไปเรื่อยๆ วันละนิดวันละหน่อย ไม่ต้องกดดันตัวเองมาก เดี๋ยวก็ได้เอง สู้ๆ ครับทุกคน!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ