สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ ของผมเลยนะ เรื่องการเรียน English for Business เนี่ย ตอนแรกๆ ผมก็คิดว่ามันคงเป็นอะไรที่ยาก ต้องใช้ศัพท์หรูๆ ต้องเป๊ะแกรมม่าสุดๆ แต่พอได้ลองลุยกับมันจริงๆ เออ มันก็มีมุมที่ต่างออกไปเหมือนกันนะ

เรื่องของเรื่องคือ ผมเริ่มรู้สึกว่าภาษาอังกฤษแบบทั่วไปที่เคยเรียนมามันไม่พอใช้ทำงานจริงจังว่ะ โดยเฉพาะพอต้องเริ่มติดต่อกับลูกค้าหรือพาร์ทเนอร์ต่างชาติมากขึ้น มันมีจังหวะที่แบบ… อึ้ง พูดไม่ออก เขียนอีเมลก็ไม่มั่นใจ กลัวใช้คำผิดแล้วจะดูไม่โปรเอาซะเลย ตอนนั้นแหละที่คิดว่าไม่ได้ละ ต้องทำอะไรซักอย่างกับสกิล English for Business ของตัวเอง

ช่วงแรกๆ ก็งมๆ ซาวๆ ไปเรื่อย

ผมก็เริ่มจากหาหนังสือมาอ่านเลยนะ พวกหนังสือสอนเขียนอีเมลธุรกิจ สอนศัพท์เฉพาะทางอะไรพวกนั้น ลองโหลดแอปมาฝึกบ้าง แต่รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ คืออ่านๆ ไป ท่องๆ ไป มันก็เหมือนจะรู้เยอะขึ้นนะ แต่พอถึงเวลาต้องใช้จริง มันก็ยังติดๆ ขัดๆ เหมือนเดิม สมองมันไม่สั่งงานอัตโนมัติอะ เหมือนความรู้มันกองอยู่ในหัว แต่หยิบมาใช้ไม่ถูก

ที่สำคัญคือ ผมรู้สึกว่ามันแห้งๆ เรียนแล้วไม่สนุก ไม่เห็นภาพว่าจะเอาไปใช้ตอนไหนยังไง บางทีอ่านตัวอย่างประโยคยาวๆ ยากๆ ก็ท้อไปเลย คิดในใจว่าชีวิตจริงใครเขาจะพูดอะไรซับซ้อนขนาดนั้นวะ

จุดเปลี่ยนมันอยู่ที่การ “ลองใช้จริง”

จนกระทั่งมีโปรเจกต์นึงเข้ามา โปรเจกต์นี้ผมต้องดีลกับทีมจากต่างประเทศเป็นหลักเลย ตอนนั้นคือสถานการณ์บังคับแล้ว ไม่มีทางหนี (ฮา) ผมเลยตัดสินใจว่า เอาวะ! แทนที่จะนั่งท่องศัพท์อย่างเดียว ลองเปลี่ยนมาโฟกัสที่การ “ใช้งานจริง” ดีกว่า คือเรียนจากสถานการณ์จริงไปเลย

ผมเริ่มจากอะไรง่ายๆ ก่อนครับ:

• อีเมล: เวลาจะเขียนอีเมลแต่ละฉบับ ผมจะเปิดดูตัวอย่างอีเมลธุรกิจเยอะๆ เลยนะ ดูว่าเขาเปิดหัวยังไง เนื้อหาควรมีอะไรบ้าง แล้วปิดท้ายยังไงให้สุภาพ ผมไม่ได้ก๊อปเขาทั้งดุ้นนะ แต่พยายามจับแพทเทิร์นแล้วเอามาปรับใช้กับเรื่องของตัวเอง แรกๆ ก็เขียนๆ ลบๆ อยู่นานกว่าจะได้แต่ละฉบับ ส่งไปก็ลุ้นๆ ว่าเขาจะเข้าใจไหม จะมีฟีดแบ็กอะไรแปลกๆ กลับมารึเปล่า
• การประชุมออนไลน์: อันนี้ก็ท้าทายมากสำหรับผม เพราะต้องฟังสำเนียงที่หลากหลาย แล้วยังต้องกล้าพูดแสดงความคิดเห็นอีก สิ่งที่ผมทำคือ ก่อนประชุม ผมจะเตรียมข้อมูลของตัวเองให้แน่นมากๆ คิดไว้เลยว่าอยากจะพูดอะไรบ้าง ถ้ามีศัพท์เฉพาะทางคำไหนไม่แน่ใจ ผมจะไปค้นคว้าความหมายและวิธีออกเสียงให้ถูก แล้วก็พยายามตั้งใจฟังคนอื่นพูดเยอะๆ จับใจความสำคัญให้ได้ ถึงจะพูดได้ไม่คล่องปรื๋อ แต่ก็พยายามมีส่วนร่วมให้มากที่สุด
• การคุยโทรศัพท์: อันนี้ก็เป็นอีกอย่างที่ผมกลัว เพราะมองไม่เห็นหน้าคู่สนทนา ไม่เห็นท่าทางเขา ตอนแรกๆ นี่เสียงสั่นเลยครับ (ฮา) ผมใช้วิธีเตรียมสคริปต์คร่าวๆ ไว้ก่อนเลย ว่าจะเปิดประเด็นยังไง ถามอะไรบ้าง แล้วถ้าเขาตอบมาแบบนี้เราจะไปต่อยังไง มันช่วยลดความประหม่าไปได้เยอะเลย

มีอยู่ครั้งนึง ผมต้องโทรไปตามงานกับซัพพลายเออร์ต่างชาติที่ค่อนข้างซีเรียส ผมก็เตรียมตัวมาอย่างดีนะ ท่องสคริปต์มาเลย แต่พอโทรไปจริงๆ เขาดันถามคำถามนอกสคริปต์มาเพียบ ตอนนั้นเหงื่อแตกเลยครับ แต่ก็พยายามตั้งสติ ค่อยๆ ตอบไปทีละประเด็น ถึงจะตะกุกตะกักบ้าง แต่สุดท้ายก็คุยกันรู้เรื่อง งานเดินหน้าต่อได้ วันนั้นวางหูโทรศัพท์แล้วรู้สึกโล่งอกสุดๆ เหมือนปลดล็อกอะไรบางอย่างได้เลย

แล้วมันเปลี่ยนไปยังไงบ้าง?

พอผมเริ่มเน้นการเอาไปใช้จริงแบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมพบว่าทักษะภาษาอังกฤษธุรกิจของผมมันค่อยๆ ดีขึ้นเองนะ จากที่เคยกลัวการเขียนอีเมล ก็เริ่มมั่นใจมากขึ้น รู้ว่าควรจะใช้โทนแบบไหน คำไหนสุภาพ คำไหนดูเป็นทางการ จากที่เคยนั่งเงียบในที่ประชุม ก็เริ่มกล้าแสดงความคิดเห็น กล้าถามมากขึ้น

มันไม่ใช่แค่เรื่องภาษาอย่างเดียวนะครับ แต่มันรวมถึงความมั่นใจในการสื่อสารด้วย ผมเริ่มเข้าใจวัฒนธรรมการทำงานของคนต่างชาติมากขึ้น รู้ว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด การเรียน English for Business สำหรับผม มันเลยกลายเป็นการเรียนรู้ที่จะ “สื่อสาร” ในโลกธุรกิจจริงๆ ไม่ใช่แค่การท่องจำศัพท์หรือแกรมม่าอีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เก่งเทพอะไรขนาดนั้นหรอกครับ ก็ยังมีผิดๆ ถูกๆ บ้าง แต่ผมไม่กลัวที่จะใช้มันแล้ว ผมมองว่ามันคือเครื่องมือสำคัญที่ช่วยให้เราทำงานได้กว้างขึ้น เปิดโอกาสใหม่ๆ ให้ตัวเองได้อีกเยอะเลย ใครที่กำลังเริ่มต้นหรือรู้สึกท้อๆ อยู่ ผมอยากจะบอกว่าลองดูครับ ลองเปลี่ยนจากการท่องจำ มาเป็นการ “ลองใช้จริง” ดู หาโอกาสให้ตัวเองได้ใช้ภาษาอังกฤษในสถานการณ์จริงบ่อยๆ ไม่ต้องกลัวผิดพลาด เพราะทุกครั้งที่พลาด มันคือบทเรียนที่ดีที่สุดเลยครับ สู้ๆ ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ