สวัสดีครับทุกคน วันนี้ผมอยากจะมาเล่าประสบการณ์ตรงๆ ของผมเลยนะ เรื่องการตามดูว่าลูกเราเรียนภาษาอังกฤษไปถึงไหนแล้ว คือแบบอยากรู้จริงๆ ว่าที่ส่งไปเรียนน่ะ มันได้ผลไหม หรือเราจะช่วยอะไรลูกได้บ้าง

ตอนแรกลูกผมก็ไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษตามปกตินั่นแหละครับ แต่ผมก็ยังรู้สึกคาใจอยู่ลึกๆ ว่าเอ๊ะ ลูกเราเข้าใจจริงหรือเปล่า หรือแค่ไปนั่งเรียนเฉยๆ พอกลับมาบ้านก็ลืมหมด ผมเลยตัดสินใจว่าจะต้องลองติดตามดูความก้าวหน้าของแกหน่อย

ช่วงแรกๆ ผมก็เริ่มจากอะไรง่ายๆ ก่อนเลยครับ คือพอลูกกลับมาจากโรงเรียนหรือที่เรียนพิเศษ ผมก็จะลองชวนคุยเป็นภาษาอังกฤษดูบ้าง คำง่ายๆ ที่คิดว่าเค้าน่าจะรู้ เช่น “How are you today?” หรือ “What did you learn?” บางทีแกก็ตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ

หลังจากนั้น ผมก็เริ่มจริงจังขึ้นมาอีกนิด ผมไปหาซื้อสมุดโน้ตเล่มเล็กๆ มาเล่มนึงเลยครับ เอาไว้จดโดยเฉพาะเลย

สิ่งที่ผมเริ่มจดบันทึก

ผมก็ไม่ได้จดอะไรวิชาการจ๋านะครับ เอาแบบบ้านๆ ที่เราเข้าใจง่ายๆ นี่แหละ

• คำศัพท์ใหม่ๆ: คำไหนที่ลูกเพิ่งเรียนรู้มา หรือคำที่ผมสังเกตว่าเค้าเริ่มเอามาใช้พูดเอง ผมก็จะจดเอาไว้
• ประโยคสั้นๆ: ถ้าเค้าเริ่มพูดประโยคอะไรใหม่ๆ ได้ หรือพูดประโยคเดิมๆ ได้คล่องขึ้น ผมก็บันทึกไว้
• สิ่งที่ยังสับสน: บางทีเค้าอาจจะยังใช้แกรมม่าผิดๆ ถูกๆ หรือออกเสียงคำบางคำไม่ชัด ผมก็จะโน้ตเก็บไว้เหมือนกันครับ จะได้รู้ว่าต้องไปเน้นตรงไหน หรือหาทางอธิบายให้เค้าเข้าใจง่ายๆ ยังไงดี
• กิจกรรมที่ทำ: บางวันเล่นเกมทายศัพท์ บางวันอ่านนิทานภาษาอังกฤษด้วยกัน ผมก็จดไว้คร่าวๆ ว่าทำอะไรไปบ้าง

ผมพยายามทำให้มันเป็นธรรมชาติที่สุดนะ ไม่ได้จู่โจมถามหรือทดสอบอะไรลูกแบบเอาเป็นเอาตาย คืออาศัยจังหวะตอนเล่นด้วยกัน ตอนกินข้าว หรือตอนดูทีวี ก็จะสอดแทรกภาษาอังกฤษเข้าไปนิดๆ หน่อยๆ พอให้เค้ารู้สึกสนุก ไม่ใช่การบังคับเรียน

มีอยู่ช่วงนึง ผมลองใช้พวกบัตรคำศัพท์ หรือแฟลชการ์ด ตอนแรกๆ ลูกก็ดูตื่นเต้นดีนะ แต่พอทำไปสักพัก แกเริ่มเบื่อหน้า ผมก็เลยต้องปรับเปลี่ยนวิธีใหม่ ไปหาเกมภาษาอังกฤษง่ายๆ ในมือถือมาเล่นด้วยกันบ้าง หรือไม่ก็เปิดการ์ตูนภาษาอังกฤษให้ดู แล้วก็ลองชวนคุยถึงตัวละครในเรื่องนั้นเป็นภาษาอังกฤษดู

แน่นอนครับว่ามันก็มีอุปสรรคบ้าง บางวันลูกก็อารมณ์ไม่ดี ไม่อยากพูดภาษาอังกฤษเลย ผมก็ไม่ได้บังคับนะ ก็จะปล่อยให้เค้าพักไปก่อน แล้วค่อยหาจังหวะใหม่วันหลัง บางทีตัวผมเองนี่แหละที่งานยุ่งจนลืม หรือเหนื่อยจนไม่มีแรงจะไปเล่นด้วย มันก็ต้องอาศัยความสม่ำเสมอจริงๆ ครับ

แต่พอทำไปเรื่อยๆ นะครับ สิ่งที่ผมสังเกตเห็นได้ชัดเจนเลยก็คือ ลูกผมกล้าพูดภาษาอังกฤษมากขึ้น จากที่เมื่อก่อนจะเขินอาย ไม่กล้าพูด กลายเป็นว่าเค้าเริ่มมั่นใจที่จะพูดผิดพูดถูกมากขึ้น แล้วก็เริ่มเอาคำศัพท์ที่เคยจดๆ ไว้เนี่ย มาใช้ในชีวิตประจำวันเองเลยนะ บางทีก็ทำผมทึ่งเหมือนกันว่าเอ้อ จำได้ด้วยแฮะ

ทุกวันนี้ผมก็ยังทำอยู่นะครับ อาจจะไม่ได้จดละเอียดทุกเม็ดเหมือนช่วงแรกๆ แล้ว แต่จะเน้นการพูดคุย การสังเกต แล้วก็หาอะไรสนุกๆ ที่เป็นภาษาอังกฤษมาทำร่วมกันอยู่เรื่อยๆ ผมว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือความต่อเนื่อง แล้วก็ต้องทำให้มันเป็นเรื่องสนุกสำหรับเด็ก อย่าไปกดดันเค้ามากเกินไป การติดตามความก้าวหน้าแบบนี้ มันไม่ใช่การจับผิดลูกนะครับ แต่มันคือการที่เราจะได้รู้ว่าลูกเราอยู่ตรงไหนแล้ว แล้วเราจะช่วยส่งเสริมเค้าให้ถูกทางได้ยังไงต่างหากล่ะครับ

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ