พูดถึงเรื่องสอนภาษาอังกฤษให้เด็กๆ เนี่ยนะ เอาจริงๆ มันก็มีหลายแง่มุม หลายวิธีเลยล่ะ ไม่ใช่แค่ให้ท่องศัพท์ ก ข ค เอ บี ซี แล้วจะจบกันง่ายๆ นะครับ บางคนก็บอกว่าต้องเริ่มจากให้เด็กเข้าใจโครงสร้างประโยคก่อนเลย บางคนก็เน้นให้ฟังเยอะๆ พูดตามเยอะๆ ส่วนตัวผมเองเนี่ยนะ ก็ต้องบอกว่าลองผิดลองถูกมาเยอะเหมือนกัน

ช่วงเริ่มต้นกับการลองผิดลองถูก

ตอนแรกๆ ที่ผมเริ่มจะจริงจังกับการสอนภาษาอังกฤษให้ลูกชายตัวเองเนี่ย บอกเลยว่าวุ่นวายใช้ได้เลยล่ะครับ คือเราก็เป็นพ่อแม่ยุคใหม่ใช่ไหม อยากให้ลูกได้ภาษาที่สองติดตัว ก็ไปสรรหาทุกอย่างที่ใครว่าดี ใครว่าเด็ดมาลองหมด

• หนังสือสอนภาษาอังกฤษสำหรับเด็ก ตั้งแต่แบบง่ายๆ จนถึงแบบมีลูกเล่นเยอะๆ ซื้อมาเต็มชั้น
• การ์ตูนภาษาอังกฤษ เพลงภาษาอังกฤษ เปิดกรอกหูทั้งวัน หวังว่ามันจะซึมซับเข้าไปเอง
• แฟลชการ์ดคำศัพท์ เอามานั่งชี้ นั่งท่องกันเป็นเรื่องเป็นราว

ทำไปได้สักพัก สิ่งที่เห็นคือ ลูกก็ดูจะเฉยๆ บางทีก็มีอาการเบื่อหน่ายให้เห็นชัดเจนเลยด้วยซ้ำไป ไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าที่ควร ตอนนั้นก็แอบท้อใจเหมือนกันนะ ว่าเอ๊ะ หรือเราทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมมันไม่เห็นผลเหมือนที่คนอื่นเขาว่ากัน

จุดเปลี่ยนที่ค้นพบโดยบังเอิญ

ผมมานั่งคิดทบทวนอยู่นานเลยครับ ว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่ จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมเจอจุดเปลี่ยนแบบไม่คาดคิดเลยจริงๆ

เรื่องของเรื่องคือ ตอนนั้นผมต้องไปเฝ้าญาติที่โรงพยาบาลอยู่หลายวัน แล้วลูกชายก็ไปด้วยกัน อยู่โรงพยาบาลมันก็น่าเบื่อใช่ไหมครับ เด็กก็ไม่รู้จะทำอะไร ผมเองก็ไม่ได้เตรียมของเล่นอะไรไปเยอะแยะ บังเอิญว่ามีหนังสือนิทานภาษาอังกฤษเล่มบางๆ ที่ซื้อมาเก็บไว้นานแล้วยังไม่ได้อ่านจริงจังติดกระเป๋าไปด้วย กะว่าเอาไว้อ่านเองฆ่าเวลา

พอผมหยิบขึ้นมานั่งอ่านเงียบๆ ลูกชายที่ตอนแรกนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง ก็ค่อยๆ คลานมาดู ชะโงกหน้ามอง แล้วก็เริ่มชี้โน่นชี้นี่ ถามคำนั้นคำนี้ ทั้งๆ ที่ปกติถ้าเป็นหนังสือเรียนภาษาอังกฤษเขาจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่เลย

วินาทีนั้นแหละครับ เหมือนมีอะไรบางอย่างปิ๊งขึ้นมาในหัว! ผมเลยลองเปลี่ยนวิธีดู จากที่เคยพยายามจะ “สอน” เขาแบบมีแบบแผน มีเป้าหมายชัดเจน ผมลองเปลี่ยนมาเป็น “เล่น” กับเขาผ่านหนังสือนิทานเล่มนั้นแทน

ผมเริ่มจากอ่านให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน ทำเสียงเล็กเสียงน้อยตามตัวละครในเรื่อง ชี้ชวนให้เขาดูภาพ แล้วก็ค่อยๆ สอดแทรกคำศัพท์ง่ายๆ เข้าไป ไม่ได้เน้นว่าต้องจำได้หรือต้องออกเสียงถูกเป๊ะๆ ขอแค่ให้เขาสนุกและมีส่วนร่วมก็พอ

สิ่งที่ได้เรียนรู้และนำมาปรับใช้

ผลที่ได้มันดีเกินคาดครับ! ลูกชายผมเริ่มให้ความสนใจกับการอ่านนิทานภาษาอังกฤษมากขึ้น จากที่ไม่ค่อยยอมพูด ก็เริ่มมีคำศัพท์หลุดออกมาบ้างเป็นคำๆ แล้วก็ค่อยๆ กล้าที่จะลองพูดเป็นประโยคง่ายๆ ตามเนื้อเรื่อง

สิ่งที่ผมค้นพบจากการลองผิดลองถูกครั้งนั้นก็คือ เด็กๆ เขาไม่ได้ต้องการให้เราไป “บังคับ” หรือ “ยัดเยียด” ความรู้ให้เขาหรอกครับ แต่เขาต้องการ

• ความสนุก: หากิจกรรมที่เขาสนใจจริงๆ มาเชื่อมโยงกับการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ เช่น ถ้าเขาชอบรถ ก็หานิทานเกี่ยวกับรถมาอ่านด้วยกัน
• การมีปฏิสัมพันธ์: ไม่ใช่แค่เปิดสื่อให้เขาดูหรือฟังเฉยๆ แต่เราต้องเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย ชวนคุย ชวนถาม ชวนตอบ
• บรรยากาศที่ผ่อนคลาย: อย่าไปกดดันเรื่องความถูกต้องมากเกินไป ผิดบ้างถูกบ้างเป็นเรื่องธรรมดาของการเรียนรู้ ให้กำลังใจสำคัญที่สุด
• ความสม่ำเสมอ: ทำบ่อยๆ ครั้งละไม่นาน ดีกว่านานๆ ทำทีแต่ทำเยอะๆ

ทุกวันนี้ลูกชายผมก็ยังไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษระดับเทพอะไรหรอกนะครับ แต่เขากล้าที่จะสื่อสารมากขึ้น ไม่กลัวที่จะพูดผิด แล้วก็มีความสุขกับการเรียนรู้ภาษาอังกฤษผ่านสิ่งที่เขาชอบ ซึ่งผมว่านี่แหละคือจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดแล้ว

ส่งท้ายสำหรับพ่อแม่ที่กำลังพยายาม

ก็เลยอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ตรงนี้ของผมครับ เผื่อจะเป็นประโยชน์กับคุณพ่อคุณแม่ท่านอื่นๆ ที่กำลังเจอปัญหาคล้ายๆ กันอยู่ ลองเอาวิธีง่ายๆ บ้านๆ แบบนี้ไปปรับใช้ดูนะครับ มันอาจจะไม่ได้มีทฤษฎีอะไรมารองรับมากมาย แต่มันมาจากประสบการณ์จริง และมันก็ได้ผลกับครอบครัวของผม

จำไว้นะครับว่าไม่มีสูตรสำเร็จตายตัวสำหรับการเลี้ยงลูกหรือการสอนหนังสือเขาหรอกครับ แต่ละคนก็มีวิธีที่เหมาะสมแตกต่างกันไป ลองสังเกตลูกของเราให้ดี แล้วค่อยๆ ปรับหาวิธีที่ใช่สำหรับเขา ผมเชื่อว่าทุกคนทำได้ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ