สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ ของผมเลย กับเรื่องการสอนภาษาอังกฤษให้เจ้าตัวเล็กที่บ้าน ตอนแรกเลยนะ ที่คิดจะสอนภาษาอังกฤษให้ลูกเนี่ย บอกตรงๆ เลยว่ามืดแปดด้านมาก ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ลูกก็ดูไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่เลยครับ

ความพยายามช่วงแรก และความท้อแท้เล็กๆ

ตอนนั้นก็ลองผิดลองถูกไปเรื่อยครับ ไปซื้อหนังสือภาพภาษาอังกฤษสวยๆ มานั่งอ่านให้ฟัง เปิดเพลงภาษาอังกฤษเด็กให้ฟังบ้าง พยายามชี้ชวนให้พูดตามคำง่ายๆ อย่าง “cat” “dog” “apple” อะไรพวกนี้ ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ…ลูกมองหน้าผมแบบงงๆ บางทีก็หัวเราะคิกคัก แล้วก็วิ่งไปเล่นของเล่นอย่างอื่นต่อ ผมนี่แบบ เอิ่ม…ไปต่อไม่ถูกเลยครับ ยอมรับเลยว่ามีแอบท้อใจนิดๆ เหมือนกันนะ คิดในใจว่า หรือลูกเราจะไม่ชอบภาษาอังกฤษวะเนี่ย

เคยลองหาข้อมูลในเน็ต เห็นเขาบอกให้เริ่มจากคำศัพท์ใกล้ตัว ให้เล่นเกมบ้าง ผมก็ลองทำตามนะ แต่รู้สึกว่ามันยังไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่ อาจจะเพราะผมเองก็ไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษอะไรมากมาย พอจะสอนจริงจังมันเลยดูเกร็งๆ ไปหมด ลูกก็คงสัมผัสได้ว่าพ่อมันไม่สนุกด้วยมั้ง 555

จุดเปลี่ยนสำคัญ และสิ่งที่ค้นพบ

จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมลองเปลี่ยนวิธีใหม่ครับ คิดว่าเอาวะ ลองทำให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันแบบเนียนๆ ไปเลยดีกว่า ไม่ต้องคาดหวังว่าลูกจะต้องพูดได้ทันที ขอแค่ให้เขาคุ้นเคยกับเสียงภาษาอังกฤษก็พอ

• เริ่มจากการ์ตูนเลยครับ อันนี้คลาสสิกมาก แต่ผมเลือกการ์ตูนที่มันพูดช้าๆ ชัดๆ เนื้อเรื่องง่ายๆ แล้วก็นั่งดูไปกับลูกด้วยเลยครับ ชี้ชวนคุยเป็นภาษาไทยนี่แหละ “ดูสิ ตัวนั้นสีอะไร” “เขากำลังทำอะไรกันนะ” ไม่ได้บังคับให้ลูกต้องพูดอังกฤษตามนะ แค่ให้เขาดูสนุกๆ ไปด้วยกัน
• นิทานก่อนนอนครับ อันนี้ผมว่าได้ผลดีมาก ผมเลือกนิทานภาษาอังกฤษเล่มบางๆ ภาพสวยๆ มาอ่านให้ฟังก่อนนอนทุกคืน อ่านแบบใส่อารมณ์เลยครับ ทำเสียงเล็กเสียงน้อยไปตามเรื่อง แรกๆ ลูกก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ผมก็อ่านไปเรื่อยๆ ไม่เคยขาด
• เพลงภาษาอังกฤษสนุกๆ เปิดคลอๆ ตอนทำกิจกรรมอื่น เช่น ตอนเล่นของเล่น ตอนกินข้าว เลือกเพลงที่มีจังหวะสนุกๆ เด็กๆ ชอบ ผมเองก็ร้องคลอไปด้วย ลูกก็มีโยกหัวตามบ้าง

ผลลัพธ์ที่ค่อยๆ เห็นผล

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ เลยนะครับ ไม่ใช่แค่วันสองวัน ผมเริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ครับ อย่างเช่น…

เวลาดูการ์ตูน ลูกเริ่มมีชี้ตาม แล้วก็พูดคำศัพท์ภาษาอังกฤษง่ายๆ ออกมาเองบ้าง แบบไม่ได้ตั้งใจ เช่น ชี้ไปที่แมวแล้วพูดว่า “แคท!” หรือเวลาเห็นผลไม้ก็พูด “แอปเปิ้ล!” ออกมาเฉยเลย ตอนนั้นผมดีใจมากเลยนะ แบบ เฮ้ย! มันได้ผลว่ะ!

ตอนอ่านนิทาน จากที่เคยฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ก็กลายเป็นว่าตั้งใจฟังมากขึ้น มีชี้ภาพถามเป็นภาษาไทยว่า “อันนี้อะไร” ผมก็จะตอบเป็นภาษาอังกฤษสลับไทยไปเรื่อยๆ

ที่สำคัญที่สุดเลยคือ ผมรู้สึกว่าลูกไม่ได้ต่อต้านภาษาอังกฤษเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขาดูสนุกไปกับมันมากขึ้น ไม่ได้มองว่ามันคือการเรียนที่น่าเบื่อ

สรุปสิ่งที่ผมทำไปนะครับ

ถ้าให้สรุปจากประสบการณ์ของผมเองนะ ผมว่าหัวใจสำคัญมันอยู่ที่:

• ความสม่ำเสมอครับ ทำทุกวัน ทำให้เป็นกิจวัตร ไม่ต้องเยอะ แต่ขอให้ทำต่อเนื่อง
• ทำให้มันสนุกครับ อย่าไปกดดันลูก อย่าไปคาดหวังว่าเขาต้องเก่งทันที เด็กเรียนรู้ได้ดีที่สุดผ่านการเล่นครับ
• พ่อแม่เองก็ต้องสนุกไปด้วย ถ้าเราสนุก ลูกก็จะสนุกตามครับ บรรยากาศมันจะผ่อนคลายกว่ากันเยอะ
• เริ่มจากสิ่งที่เขาสนใจ การ์ตูน นิทาน เพลง อะไรก็ได้ที่ลูกชอบ เอามาปรับใช้ได้หมด

ตอนนี้ลูกผมก็ยังไม่ได้พูดอังกฤษไฟแลบอะไรหรอกนะครับ แต่เขาก็พอจะเข้าใจคำสั่งง่ายๆ พูดเป็นคำๆ ได้เยอะขึ้น ที่สำคัญคือเขามีทัศนคติที่ดีกับภาษาอังกฤษ ซึ่งผมว่าอันนี้แหละสำคัญที่สุดสำหรับก้าวแรกของเขาครับ

ก็หวังว่าประสบการณ์ของผมจะเป็นประโยชน์กับพ่อแม่ท่านอื่นๆ ที่กำลังพยายามสอนภาษาอังกฤษให้ลูกอยู่นะครับ ลองเอาไปปรับใช้กันดูนะครับ สู้ๆ ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ