สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงของผมเองเลยกับเรื่องการฝึกพูดภาษาอังกฤษ หรือ English Conversation นี่แหละครับ หลายคนอาจจะคิดว่ามันยาก มันต้องเป๊ะแกรมมาร์ ต้องมีศัพท์เยอะๆ ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ

เริ่มต้นเลยนะ ผมก็เหมือนคนอื่นๆ แหละ คือเรียนอังกฤษมาตั้งแต่เด็กๆ อ่านออกเขียนได้แกรมมาร์พอรู้เรื่อง แต่พอจะให้พูดจริงๆ นี่สิ… ติดอ่างครับ พูดไม่ออก นึกคำศัพท์ไม่ออก กลัวพูดผิด กลัวฝรั่งไม่เข้าใจ คือมันมีกำแพงในใจเยอะไปหมดเลย

ผมเริ่มจากการพยายามหาทางพัฒนาตัวเองก่อน ก็ไปลองโหลดแอปพลิเคชันสอนภาษามาเยอะแยะเลยครับ มีทั้งแบบให้ฝึกออกเสียงตาม แบบให้ท่องศัพท์ แบบเป็นเกม โอ้ย สารพัด ก็เล่นไปได้สักพักนะ แต่รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ มันเหมือนเราคุยกับหุ่นยนต์อ่ะครับ มันไม่ได้ฟีลของการสนทนาจริงๆ

หลังจากนั้นก็ลองดูหนังฝรั่ง ดูซีรีส์เยอะขึ้น พยายามเปิดซับอังกฤษ หรือบางทีก็ไม่เปิดซับเลย กะว่าให้หูมันชิน แรกๆ นี่ฟังไม่ทันเลยครับ เขาพูดเร็วมาก แต่ก็พยายามจับคำที่คุ้นๆ ไปก่อน แล้วก็ลองพูดตามประโยคสั้นๆ ที่เขาพูดกันในหนัง คือก็พอช่วยได้บ้างเรื่องสำเนียง แต่ก็ยังไม่กล้าพูดกับคนจริงๆ อยู่ดี

มีช่วงนึงคิดจะไปลงคอร์สเรียนสนทนาเหมือนกันครับ แต่พอไปดูราคาแล้วก็แอบเหงื่อตกนิดหน่อย แล้วก็กลัวว่าไปเรียนแล้วถ้าในคลาสมีแต่คนเก่งๆ เราจะยิ่งไม่กล้าพูดเข้าไปใหญ่ เลยพับโครงการนั้นไปก่อน

จนกระทั่งวันนึง ผมมานั่งคิดดูดีๆ ว่าจริงๆ แล้วการสนทนามันคืออะไร มันคือการสื่อสารให้เข้าใจกันใช่ไหม? มันไม่จำเป็นต้องเป๊ะแกรมมาร์ทุกกระเบียดนิ้วก็ได้นี่หว่า ขอแค่สื่อสารรู้เรื่องก็พอแล้ว ความคิดนี้มันปลดล็อกผมเลยครับ

ผมเลยเริ่มเปลี่ยนวิธีใหม่ครับ ผมเริ่มจากการหาเพื่อนคุยก่อนเลย ตอนนั้นก็มีเพื่อนของเพื่อนเป็นชาวต่างชาติบ้าง หรือบางทีก็ลองเข้ากลุ่มฝึกภาษาเล็กๆ ที่เขานัดเจอกันตามร้านกาแฟ แรกๆ ก็ตะกุกตะกักครับ พูดผิดพูดถูก มั่วไปหมด แต่สิ่งที่ผมทำคือ “ไม่กลัวผิด” ครับ ผิดก็ผิดไปเลย เขาไม่เข้าใจก็พยายามอธิบายใหม่ด้วยคำง่ายๆ หรือบางทีก็ใช้ท่าทางประกอบบ้าง

แล้วก็เน้นฟังเยอะๆ ครับ เวลาเขาพูดอะไรมา พยายามจับใจความสำคัญให้ได้ ไม่ต้องพยายามเข้าใจทุกคำศัพท์ แล้วก็สังเกตว่าเขาใช้ประโยคแบบไหนในการตอบโต้ แล้วเราก็ลองเอามาปรับใช้บ้าง

สิ่งที่ผมทำเป็นประจำช่วงนั้นก็คือ:

• พยายามหาโอกาสพูดทุกวันครับ วันละนิดวันละหน่อยก็ยังดี อาจจะแค่ทักทาย ถามคำถามง่ายๆ
• คุยกับตัวเองหน้ากระจก อันนี้อาจจะดูบ้าๆ หน่อยนะ แต่มันช่วยให้เราเห็นท่าทางตัวเองเวลาพูด แล้วก็ช่วยลดความประหม่าได้เยอะเลยครับ ผมจะลองสมมตสถานการณ์แล้วก็พูดโต้ตอบคนเดียว
• อัดเสียงตัวเองพูดแล้วมาฟัง โห ตอนแรกนี่อายเสียงตัวเองมากครับ แต่พอฟังแล้วมันจะรู้เลยว่าเราออกเสียงคำไหนเพี้ยนไปบ้าง หรือพูดติดขัดตรงไหน
• ไม่กลัวที่จะถามซ้ำ ถ้าฟังไม่ทันหรือไม่เข้าใจ ผมจะบอกเลยว่า “Sorry, can you say that again?” หรือ “What does that mean?” ดีกว่าปล่อยให้งงแล้วคุยกันไม่รู้เรื่องครับ
• ดูรายการหรือคลิปสั้นๆ ที่เป็นบทสนทนา แล้วลองพูดตามทั้งประโยคเลยครับ ไม่ใช่แค่ทีละคำ มันช่วยเรื่อง flow ในการพูดได้ดี

ผลลัพธ์ที่ได้เหรอครับ? ก็ต้องบอกว่ามันไม่ได้เก่งเทพขึ้นมาในวันสองวันนะครับ มันใช้เวลาและความสม่ำเสมอมากๆ แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดคือ ผมกล้าพูดมากขึ้นเยอะครับ ความกลัวมันลดลงไปเยอะมาก ถึงจะยังมีพูดผิดบ้าง ติดอ่างบ้าง แต่ก็สามารถสื่อสารกับชาวต่างชาติได้รู้เรื่องมากขึ้น สามารถโต้ตอบได้เป็นธรรมชาติมากขึ้น ไม่ต้องหยุดคิดคำศัพท์นานเหมือนเมื่อก่อน

สรุปแล้ว สำหรับผม การเรียน English Conversation ที่ได้ผลจริงๆ คือการลงมือปฏิบัติจริงครับ อย่าไปมัวแต่ท่องจำกฎเกณฑ์หรือคำศัพท์อย่างเดียว หาโอกาสพูดเยอะๆ ไม่ต้องกลัวผิดพลาด เพราะความผิดพลาดนี่แหละที่จะทำให้เราเก่งขึ้น ขอแค่มีความกล้าและความสม่ำเสมอ ผมว่าใครๆ ก็พูดอังกฤษได้ดีขึ้นแน่นอนครับ ลองเอาวิธีของผมไปปรับใช้กันดูได้นะครับ สู้ๆ ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ