เรื่องของเรื่องมันเริ่มมาจากวันเด็กปีโน้นเลย…

พูดถึงเรื่องอวยพรวันเด็กเนี่ย เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ ก็เหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ พอถึงวันเด็กทีก็โพสต์เฟซบุ๊ก ติ๊กต็อกไปตามเรื่องตามราว “สุขสันต์วันเด็กนะเด็กๆ ขอให้มีความสุขมากๆ” อะไรทำนองนั้น ก็คิดว่าเออ ทำตามธรรมเนียม จบๆ ไป

จนกระทั่งมีปีนึง… น่าจะสักสามสี่ปีก่อนได้ ผมก็โพสต์แบบเดิมเป๊ะๆ เลย “สุขสันต์วันเด็กจ้าาา” พร้อมอิโมจิเด็กยิ้มแฉ่ง ปรากฏว่ามีเด็กคนนึงจริงๆ น่าจะเป็นลูกของเพื่อนในเฟซบุ๊กนี่แหละ เข้ามาคอมเมนต์ใต้โพสต์ผม ถามสั้นๆ ว่า “สุขยังไงเหรอครับลุง?”

คำถามนั้นแหละครับ! จึ้กเข้ากลางใจเลย ตอนแรกก็ขำๆ นะ แต่พอนั่งคิดดูดีๆ เออว่ะ เด็กมันถามจริงจังนะ แล้วเราจะตอบมันยังไงดีวะ “ก็…สุขแบบ…มีความสุขไง” มันก็กะไรอยู่ ไอ้เราก็ผู้ใหญ่แล้ว ตอบแบบกำปั้นทุบดินมันก็ดูไม่ดี ผมเลยไม่ได้ตอบคอมเมนต์นั้นไป แต่คำถามนั้นมันติดอยู่ในหัวผมเป็นอาทิตย์เลยนะ

มันทำให้ผมมานั่งทบทวนเลยว่า ไอ้ที่เราอวยพรๆ กันไปเนี่ย เด็กมันเก็ทจริงๆ เหรอวะ หรือมันเป็นแค่คำพูดสวยๆ ที่ผู้ใหญ่อย่างเราพูดกันไปงั้นๆ เอง ตั้งแต่วันนั้นมานะ เวลาจะอวยพรวันเด็ก ผมเลยพยายามจะ “คิด” มากขึ้นหน่อย

แล้วหลังจากนั้นผมทำยังไงต่อ?

ก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนมากหรอกครับ แค่เปลี่ยนวิธีคิดนิดหน่อย จากที่เคยโพสต์อะไรกว้างๆ ผมก็เริ่มเจาะจงมากขึ้น หรือถ้าจะอวยพรแบบรวมๆ ก็จะพยายามใส่ “สาร” อะไรบางอย่างเข้าไปด้วย ไม่ใช่แค่คำว่า “มีความสุข”

• อย่างแรกเลยคือเลิกใช้คำสำเร็จรูป ไอ้พวก “เด็กดี เรียนเก่ง เป็นเจ้าคนนายคน” เนี่ย ผมพักก่อนเลย ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะ แต่ผมว่ามันเป็นการยัดเยียดความคาดหวังให้เด็กเกินไป
• ผมจะพยายามนึกถึงสิ่งที่เด็กๆ กำลังเผชิญ หรือสิ่งที่พวกเขาน่าจะอยากได้ยินจริงๆ เช่น การให้กำลังใจในเรื่องที่พวกเขาสนใจ หรือการบอกว่า “ไม่เป็นไรนะถ้าจะทำพลาดบ้าง”
• แล้วก็เน้นเรื่องการ “เป็นตัวของตัวเอง” ผมว่าอันนี้สำคัญสุดเลย เด็กแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ให้เขาได้ค้นหาสิ่งที่ชอบ สิ่งที่ใช่ โดยที่เราเป็นแค่กองเชียร์อยู่ห่างๆ ก็พอ

อย่างปีนี้เนี่ย ถ้าให้ผมอวยพรนะ ผมก็อยากจะบอกเด็กๆ ทุกคนว่า:

“เฮ้ยพวกเธอ! วันเด็กปีนี้ขอให้สนุกกับการค้นหาตัวเองนะ อยากลองอะไรใหม่ๆ ก็ลุยเลย ผิดบ้างถูกบ้างไม่เป็นไรหรอก นั่นแหละคือการเรียนรู้! แล้วก็อย่าลืมใจดีกับตัวเองแล้วก็เพื่อนๆ ด้วยนะ โลกมันจะน่าอยู่ขึ้นเยอะถ้าเรามีแต่ความเข้าใจให้กัน สู้ๆ นะเด็กๆ!”

อาจจะดูบ้านๆ ไปหน่อยนะครับ แต่ผมว่ามันจริงใจดี แล้วก็หวังว่าเด็กคนไหนผ่านมาเห็น หรือมีใครเอาไปพูดต่อให้เด็กๆ ฟัง พวกเขาจะรู้สึก “สุข” ขึ้นมาได้จริงๆ บ้าง ไม่ใช่สุขแบบงงๆ เหมือนที่ผมเคยโดนถามนั่นแหละครับ ฮ่าๆ

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ