สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ ของตัวเองเลย สมัยเรียนนี่ผมนี่แหละครับ ตัวท็อปหลังห้องวิชาภาษาอังกฤษเลย ไม่ใช่เก่งนะ หมายถึงนั่งหลังสุด ไม่ค่อยรู้เรื่องกับเขาหรอกครับ

ย้อนวันวาน เด็กหลังห้องอย่างผม

ตอนนั้นนะ เวลาครูสอนแกรมมาร์อะไรพวกนั้น ผมนี่เหมือนนั่งฟังเสียงนกเสียงกาไปเรื่อยเปื่อย สมองมันไม่รับจริงๆ ครับ จดก็จดไปงั้นๆ แหละ ให้มันดูเหมือนตั้งใจเรียน เพื่อนข้างหน้าเขาคุยกันสนุกสนานเรื่องแกรมมาร์ ส่วนผมเหรอ… มองออกไปนอกหน้าต่างบ้าง วาดรูปเล่นบ้าง คือมันเหมือนเป็นยาขมหม้อใหญ่เลยครับ ภาษาอังกฤษเนี่ย

ความรู้สึกตอนนั้นคือมันทั้งเบื่อ ทั้งท้อ คือเห็นเพื่อนบางคนเขาตอบได้ คุยกับครูรู้เรื่อง เราก็แบบ…ทำไมเราไม่ได้วะ? แต่ก็ไม่ได้กระตือรือร้นจะไปขวนขวายอะไรเพิ่มนะ ก็ปล่อยเลยตามเลยตามสไตล์เด็กหลังห้อง

จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงแบบงงๆ

เรื่องมันเริ่มเปลี่ยนตอนผมเข้ามหาวิทยาลัย แล้วดันไปติดเกมออนไลน์เกมนึงครับ เป็นเกมที่ต้องเล่นกับคนต่างชาติเยอะมาก ตอนแรกก็ใช้ภาษามือบ้าง พิมพ์มั่วๆ บ้าง อาศัยกูเกิลทรานสเลทเอา แต่มันไม่ทันใจไง เวลาเขาคุยกันเรื่องแผนการเล่นในเกม เราก็อยากรู้เรื่องด้วย อยากจะสั่งการคนอื่นบ้างเป็นภาษาอังกฤษเท่ๆ อะไรงี้

แล้วก็มีอีกอย่างคือชอบดูหนังฝรั่งมาก แต่ก่อนก็อ่านซับไทยตลอด แต่พอเริ่มอยากจะเก่งอังกฤษขึ้นมาหน่อย ก็เลยลองพยายามฟังเขาพูดกันจริงๆ จังๆ ดูบ้าง ถึงจะยังต้องพึ่งซับอยู่ก็เถอะ

ลงมือปฏิบัติจริง แบบลูกทุ่งๆ

ผมไม่ได้เริ่มจากไปลงคอร์สเรียนแพงๆ หรือซื้อตำรามานั่งท่องนะครับ บอกตรงๆ ว่าไม่มีอารมณ์ขนาดนั้น ผมเริ่มจากสิ่งที่ผมชอบนี่แหละ

• ดูหนังฝรั่งแบบเปิดซับอังกฤษ: อันนี้ช่วยเรื่องการฟังกับการอ่านศัพท์ไปในตัว แรกๆ ก็อ่านไม่ทันหรอกครับ กดหยุดแล้วอ่านเอาบ้างก็มี
• ฟังเพลงสากลแล้วหาเนื้อเพลงมาดู: พยายามร้องตาม ถึงจะเพี้ยนๆ ก็ช่างมัน ขอให้ได้ออกเสียง
• เล่นเกมแล้วพยายามพิมพ์คุย: ผิดๆ ถูกๆ ก็พิมพ์ไปก่อน อาศัยจำคำที่คนอื่นเขาใช้กันบ่อยๆ
• หาเพื่อนต่างชาติคุยในเกม: อันนี้ได้ผลดีมาก เพราะมันบังคับให้เราต้องใช้จริงๆ ไม่งั้นสื่อสารกันไม่รู้เรื่อง

ช่วงแรกลำบากมากครับ พูดก็ตะกุกตะกัก ฟังก็ไม่ค่อยออก โดนหัวเราะเยาะบ้างก็มี แต่ผมคิดว่า ช่างมัน! ผิดเป็นครู ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดหรอกน่า

สิ่งที่ค้นพบระหว่างทาง (แบบไม่วิชาการ)

พอเริ่มจับทางได้ ผมก็ค้นพบอะไรบางอย่างที่โรงเรียนไม่เคยสอน (หรือสอนแต่ผมไม่สนใจเองก็ไม่รู้)

อย่างแรกเลยคือแกรมมาร์น่ะ เอาไว้ทีหลังได้! ใช่ครับ ฟังไม่ผิดหรอก ตอนแรกผมก็พยายามจะเป๊ะแกรมมาร์นะ แต่กลายเป็นว่ามันทำให้ผมไม่กล้าพูด กลัวผิดไปหมด พอปล่อยวางเรื่องแกรมมาร์แล้วเน้นสื่อสารให้รู้เรื่องก่อน มันคล่องขึ้นเยอะเลยครับ แกรมมาร์มันจะค่อยๆ ซึมซับเข้ามาเองทีหลังจากการใช้งานจริง

อย่างที่สองคือ ความกลัวนี่แหละตัวปัญหาใหญ่ กลัวพูดผิด กลัวโดนล้อ กลัวดูโง่ สารพัดจะกลัว พอเราก้าวข้ามความกลัวตรงนี้ไปได้นะ โอ้โห โลกเปิดเลยครับ

สุดท้ายคือ ต้องหาสภาพแวดล้อมที่บังคับให้ใช้ สำหรับผมคือเกมกับเพื่อนต่างชาติ ถ้าเราเรียนๆ ท่องๆ แต่ไม่ได้เอาไปใช้จริง มันก็ลืมครับ เหมือนเรียนว่ายน้ำบนบกอะ มันไม่เห็นภาพ

จากเด็กหลังห้อง…ถึงวันนี้

ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษระดับเทพอะไรนะครับ สำเนียงก็ยังไทยๆ ปนฝรั่งมั่วๆ ไป แต่ที่แน่ๆ คือผมไม่กลัวภาษาอังกฤษอีกต่อไปแล้ว กล้าที่จะพูด กล้าที่จะใช้มันในการทำงาน ในการดูหนังฟังเพลง หรือแม้แต่คุยเล่นกับเพื่อนต่างชาติ

ผมว่านะ ประสบการณ์ของผมมันอาจจะไม่ได้เป็นสูตรสำเร็จสำหรับทุกคน แต่สิ่งที่อยากจะบอกเด็กหลังห้องคนอื่นๆ หรือใครก็ตามที่กำลังท้อกับการเรียนภาษาอังกฤษก็คือ หาทางของตัวเองให้เจอครับ อย่าไปยึดติดกับวิธีเดิมๆ ที่มันไม่เวิร์คสำหรับเรา ลองหาสิ่งที่เราชอบแล้วเอาภาษาอังกฤษเข้าไปผสมดู มันอาจจะสนุกกว่าที่คิดก็ได้นะ

แล้วก็อย่าไปอายครับถ้าจะผิดบ้างพลาดบ้าง คนเรามันเรียนรู้จากความผิดพลาดนี่แหละ สู้ๆ ครับทุกคน!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ