สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงของตัวเองเลย สมัยที่ผมเริ่มทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟใหม่ๆ เนี่ย โอ้โห ความรู้ภาษาอังกฤษนี่แทบจะเป็นศูนย์เลยครับ แต่ด้วยความที่ร้านที่ทำมันก็มีลูกค้าต่างชาติเข้ามาเรื่อยๆ อะนะ แรกๆ นี่ใบ้กินเลยครับ ใช้ภาษามือบ้าง ชี้ๆ เอาบ้าง เหงื่อแตกพลั่กๆ เวลาต้องไปรับออเดอร์โต๊ะฝรั่ง

จุดเริ่มต้นของการฝึกฝนแบบลูกทุ่ง

คือมันอึดอัดใจตัวเองนะ เวลาอยากจะบริการเขาดีๆ แต่สื่อสารกันไม่รู้เรื่อง ผมเลยตัดสินใจว่า ไม่ได้การละ ต้องทำอะไรซักอย่าง! ตอนนั้นไม่ได้มีเงินไปลงคอร์สเรียนอะไรหรอกครับ อาศัยครูพักลักจำเอาล้วนๆ เริ่มจากสังเกตว่าพี่ๆ ที่เขาพูดได้ เขาพูดอะไรกันบ้าง แล้วก็ลองจำๆ มา

ผมเริ่มจากหาพวกคำศัพท์ง่ายๆ ที่ต้องใช้แน่ๆ ในร้านอาหาร อย่างเช่น:

• คำทักทาย: “Hello”, “Welcome”, “Good evening” อะไรพวกนี้
• การรับออเดอร์: “Are you ready to order?”, “What would you like to drink?”, “Anything else?”
• คำถามทั่วไป: “Is everything okay?”, “Do you need anything?”
• คำขอบคุณ/ขอโทษ: “Thank you”, “Sorry”

แล้วผมก็เริ่มเอามาลองประกอบเป็นประโยคง่ายๆ แบบงูๆ ปลาๆ ของผมนี่แหละครับ แรกๆ ก็มีผิดมีถูกปนเปกันไปหมด พูดติดๆ ขัดๆ แต่ก็พยายามพูดออกไปก่อน

ลงสนามจริงและการปรับตัว

พอเริ่มมีคลังศัพท์ในหัวนิดหน่อย ผมก็เริ่มลองใช้กับลูกค้าจริงๆ เลยครับ ตอนแรกๆ นี่ใจสั่นมาก กลัวเขาฟังไม่รู้เรื่อง กลัวโดนหัวเราะเยาะ แต่ก็นะ…ถ้าไม่ลองแล้วเมื่อไหร่จะพูดได้ล่ะ?

ผมจำได้เลยว่ามีลูกค้าฝรั่งคู่หนึ่ง ผมเข้าไปรับออเดอร์ ผมก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี พูดไปว่า “Hello, welcome. Ready order?” สำเนียงอาจจะตลกๆ หน่อย แต่เขาก็ยิ้มแล้วก็พยักหน้า นั่นแหละครับเป็นกำลังใจเล็กๆ ให้ผมเลย

หลังจากนั้นผมก็พยายามจะใช้ภาษาอังกฤษทุกครั้งที่มีโอกาส ถึงจะพูดได้ไม่กี่คำก็ยังดีกว่าไม่พูดเลย ผมจะคอยฟังว่าลูกค้าพูดอะไร แล้วถ้ามีคำไหนไม่เข้าใจก็จะแอบมาถามพี่ๆ ที่ร้าน หรือบางทีก็กลับบ้านไปเปิดหาดูในเน็ต (สมัยนั้นสมาร์ทโฟนยังไม่แพร่หลายเท่านี้ การเข้าถึงข้อมูลก็ยากกว่านี้หน่อย)

สิ่งที่ผมเน้นมากๆ คือการฟังครับ ฟังว่าเขาออกเสียงยังไง เขาใช้รูปประโยคแบบไหน แล้วก็พยายามเลียนแบบเอาเท่าที่ทำได้ ไม่ได้เน้นแกรมมาร์เป๊ะๆ อะไรเลย ขอแค่สื่อสารกันรู้เรื่องก็พอแล้วสำหรับผมในตอนนั้น

ผลลัพธ์ที่เกินคาด

ผ่านไปซักพัก ผมก็เริ่มสื่อสารกับลูกค้าต่างชาติได้คล่องขึ้น จากที่เคยต้องให้พี่คนอื่นมาช่วยตลอด ก็เริ่มที่จะจัดการเองได้มากขึ้น ลูกค้าหลายคนก็ดูจะชอบใจนะครับที่เราพยายามจะสื่อสารกับเขาเป็นภาษาอังกฤษ ถึงแม้จะไม่เพอร์เฟกต์ก็ตาม บางคนก็ให้ทิปหนักกว่าเดิมด้วยนะเออ อันนี้เรื่องจริง! ฮ่าๆ

ที่สำคัญที่สุดคือผมรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากขึ้น ไม่กลัวการเจอลูกค้าต่างชาติอีกต่อไปแล้ว มันเหมือนเป็นการปลดล็อกสกิลใหม่ให้ตัวเองเลยครับ จากเด็กเสิร์ฟธรรมดาๆ คนหนึ่ง ก็รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่ามากขึ้น

จนถึงทุกวันนี้ ผมก็ยังไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษอะไรมากมายนะครับ แต่ประสบการณ์ครั้งนั้นมันสอนให้ผมรู้ว่า ถ้าเราตั้งใจจริงและกล้าที่จะลอง ไม่มีอะไรยากเกินไปหรอกครับ แค่เริ่มจากก้าวเล็กๆ สะสมไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เก่งขึ้นเอง สู้ๆ ครับทุกคน!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ