สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ตรงของผมเลย กับเรื่องการสอนภาษาอังกฤษให้ลูกๆ ที่บ้านนี่แหละครับ หลายคนก็คงอยากให้ลูกเก่งอังกฤษตั้งแต่เล็กๆ ใช่ไหมครับ แต่พอจะสอนเองที่บ้านนี่สิ…บางทีมันก็ไม่ง่ายเลยเนอะ

จุดเริ่มต้นและความพยายามครั้งแรกๆ

ตอนแรกเลยนะ ผมก็คิดง่ายๆ ว่าก็แค่หาหนังสือมาอ่านให้ฟัง สอนคำศัพท์ไปวันละคำสองคำ เดี๋ยวก็คงได้เองแหละน่า ผมก็ไปซื้อหนังสือภาพสวยๆ มาเลยครับ แบบที่มีคำศัพท์ภาษาอังกฤษตัวโตๆ กะว่าลูกเห็นแล้วต้องชอบแน่ๆ ปรากฏว่า…ลูกมองแป๊บเดียวแล้วก็คว้าไปแทะเล่นซะงั้น (ฮา) ไอ้เราก็พยายามชี้ชวน “This is an apple” “That is a cat” ลูกก็ทำหน้างงๆ แล้วก็หันไปสนใจของเล่นอย่างอื่นแทน

ผมก็ไม่ยอมแพ้นะ ลองเปลี่ยนวิธี ไปหาพวกบัตรคำศัพท์ (flashcards) มานั่งเล่นด้วยกัน คิดว่ามันน่าจะสนุกขึ้น ปรากฏว่าลูกก็หยิบมาเรียงๆ เล่นเป็นโดมิโน่บ้าง ขว้างเล่นบ้าง คือความสนใจในตัว “คำศัพท์” แทบไม่มีเลยครับ ตอนนั้นก็เริ่มท้อใจนิดๆ แล้วนะ ว่าเอ๊ะ หรือเราไม่มีหัวทางด้านสอนลูกเองวะเนี่ย

เปลี่ยนแนวคิด ลองผิดลองถูก

หลังจากเฟลๆ ไปหลายรอบ ผมก็มานั่งคิดดูใหม่ เออ…หรือว่าวิธีที่เราใช้มันไม่เหมาะกับเด็กเล็กวะ? เด็กวัยนี้เขายังไม่ได้ต้องการเรียนแบบเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนั้นนี่นา เขาอยากเล่น อยากสนุกมากกว่า ผมเลยลองเปลี่ยนแผนใหม่หมดเลยครับ

สิ่งที่ผมเริ่มทำคือ:

• ร้องเพลงเด็กภาษาอังกฤษ: อันนี้เวิร์คมาก! ผมเปิดเพลงเด็กสนุกๆ ในยูทูบ แล้วก็ร้องเต้นตามไปกับลูก แรกๆ ลูกก็มองๆ หลังๆ ก็เริ่มขยับตาม ร้องมั่วๆ ตาม ทำนองมันติดหูดีครับ คำศัพท์มันจะซึมไปเองแบบไม่รู้ตัวเลย
• ดูการ์ตูนภาษาอังกฤษง่ายๆ: เลือกการ์ตูนที่พูดช้าๆ ชัดๆ เนื้อเรื่องไม่ซับซ้อน แรกๆ ก็อาจจะเปิดซับไทยบ้าง แต่หลังๆ ก็ลองเปิดแบบไม่มีซับเลย ให้เขาดูภาพแล้วก็เดาๆ เอาจากเสียง สนุกดีครับ ลูกก็ดูเพลิน
• อ่านนิทานภาพ (อีกครั้ง แต่เปลี่ยนวิธี): คราวนี้ไม่อ่านแบบเน้นสอนคำศัพท์แล้วครับ แต่อ่านแบบเล่าเรื่องสนุกๆ ชี้ชวนดูภาพ ทำเสียงเล็กเสียงน้อยตามตัวละคร บางทีก็แทรกคำภาษาอังกฤษง่ายๆ เข้าไปบ้าง เช่น “Look! A big bear!” ลูกก็ดูตื่นเต้นตามเนื้อเรื่อง
• เล่นเกมง่ายๆ ที่เป็นภาษาอังกฤษ: เช่น เกมทายสี “What color is it?” แล้วก็ชี้ไปที่สิ่งของต่างๆ หรือเล่นซ่อนหา “Where are you?” “I’m here!” อะไรแบบนี้ครับ มันเป็นธรรมชาติ ไม่ได้รู้สึกว่ากำลังถูกสอน
• พูดคุยในชีวิตประจำวัน: อันนี้สำคัญมาก ผมพยายามแทรกคำง่ายๆ เข้าไปในบทสนทนาปกติ เช่น “Do you want milk?” “Let’s go!” “Good morning” “Thank you” ไม่ต้องกลัวผิดแกรมมงแกรมม่าอะไรเลยครับ เน้นสื่อสารให้ลูกคุ้นเคย

ผลลัพธ์ที่ได้เห็น

พอเปลี่ยนมาใช้วิธีเหล่านี้ ผมสังเกตเห็นเลยว่าลูกเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นเวลาได้ยินภาษาอังกฤษ เขาไม่ได้มองว่ามันเป็น “การเรียน” ที่น่าเบื่ออีกต่อไป แต่เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมสนุกๆ ที่ทำกับพ่อ

คำศัพท์ต่างๆ ที่เคยพยายามยัดเยียดให้ เขากลับจำได้เองจากเพลง จากการ์ตูน จากนิทาน บางทีก็มีคำแปลกๆ หลุดออกมาจากปากเขาเอง ทำให้ผมทึ่งเหมือนกันนะ เช่น อยู่ดีๆ ก็ชี้ไปที่หมาแล้วพูดว่า “Doggy!” ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจสอนคำนี้เป็นพิเศษ

ที่สำคัญที่สุดคือ บรรยากาศในบ้านมันดีขึ้นครับ ไม่ต้องมานั่งเครียดว่าเมื่อไหร่ลูกจะพูดอังกฤษได้สักที กลายเป็นว่าเราได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขมากขึ้นด้วยซ้ำ

ข้อคิดที่อยากฝากไว้

จากประสบการณ์ของผมนะ ผมว่าการสอนภาษาอังกฤษให้เด็กเล็กที่บ้านเนี่ย หัวใจสำคัญมันอยู่ที่ “ความสนุก” กับ “ความเป็นธรรมชาติ” ครับ อย่าไปคาดหวังว่าลูกจะต้องเก่งปุ๊บปั๊บ หรือต้องพูดได้เป็นประโยคยาวๆ ทันที

ค่อยๆ ให้เขาซึมซับไปทีละนิดผ่านกิจกรรมที่เขาชอบ ทำให้ภาษาอังกฤษเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของเขาให้ได้ แล้วเดี๋ยวทักษะมันจะค่อยๆ พัฒนาขึ้นมาเองครับ อย่ากดดันตัวเอง แล้วก็อย่ากดดันลูกนะครับ สู้ๆ ครับ เป็นกำลังใจให้คุณพ่อคุณแม่ทุกคน!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ