เอาล่ะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องที่ลองผิดลองถูกมากับตัวเองเลยนะ คือเรื่องสอนไวยากรณ์ภาษาอังกฤษให้เด็กๆ เนี่ยแหละ ตอนแรกๆ ก็คิดหนักเลยว่าจะเริ่มยังไงดี เพราะเด็กกับไวยากรณ์นี่มันดูไม่ค่อยจะเข้ากันเท่าไหร่เลยใช่ไหมล่ะ

ตอนแรกสุดเลยนะ ฉันก็ลองแบบที่เราๆ เรียนกันมาสมัยก่อนนั่นแหละ เอาตำรามาเปิด สอนแบบเป็นกฎๆ ข้อๆ ไปเลย ผลลัพธ์น่ะเหรอ ฮ่าๆ เด็กเบื่อสิครับ นั่งหน้ามุ่ย บางทีก็หันไปเล่นอย่างอื่นเลยด้วยซ้ำ ก็เลยคิดว่า เอ๊ะ…วิธีนี้มันไม่น่าจะเวิร์คกับเด็กเล็กๆ แน่ๆ เลยว่ะ

เปลี่ยนแผน! ลองมาคิดใหม่ทำใหม่

หลังจากที่วิธีแรกมันไม่รอด ฉันก็เลยมานั่งคิดใหม่ ว่าเออ…เด็กๆ เขาชอบอะไรกันนะ? คำตอบที่ได้ก็คือ พวกเขาชอบเล่น ชอบฟังนิทาน ชอบร้องเพลง ชอบอะไรที่มีสีสัน ไม่ชอบอะไรที่มันเป็นทางการหรือดูน่าเบื่อ ฉันก็เลยเอาวะ! ลองเปลี่ยนแนวดู

ทีนี้ฉันก็เริ่มจากการไม่พูดคำว่า “ไวยากรณ์” หรือ “แกรมมาร์” ให้เด็กได้ยินเลยนะ แต่จะใช้วิธีสอดแทรกเข้าไปในกิจกรรมต่างๆ แทน อย่างเช่น

• ใช้เพลงเข้ามาช่วย: อันนี้เวิร์คมาก! ฉันไปหาเพลงเด็กภาษาอังกฤษง่ายๆ ที่มันมีโครงสร้างประโยคซ้ำๆ หรือมีคำศัพท์ที่เราอยากจะสอน อย่างเพลงเกี่ยวกับ สัตว์ สิ่งของ หรือกิจกรรมต่างๆ เด็กๆ เขาจะจำได้จากทำนองเพลง แล้วพอร้องบ่อยๆ เขาก็จะเริ่มคุ้นเคยกับโครงสร้างประโยคไปเองโดยไม่รู้ตัว
• เล่านิทานภาพ: เวลาเล่านิทาน ฉันจะเน้นชี้ไปที่ภาพ แล้วก็พูดประโยคง่ายๆ ที่เกี่ยวข้องกับภาพนั้น เช่น “The cat is sleeping.” ฉันก็จะเน้นเสียงตรงคำว่า cat, is, sleeping ให้เขาฟังชัดๆ แล้วก็ทำท่าทางประกอบไปด้วย เด็กก็จะเริ่มเชื่อมโยงคำกับความหมาย แล้วก็เห็นภาพว่าประโยคมันทำงานยังไง
• เล่นเกมทายคำศัพท์: อันนี้ก็สนุกดีนะ ฉันจะเตรียมบัตรคำศัพท์ที่เป็นรูปภาพ อย่างเช่น รูปผลไม้ สัตว์ สิ่งของ แล้วก็อาจจะมีบัตรคำกริยาที่เป็นท่าทางง่ายๆ แล้วก็ให้เขาหยิบมาผสมกันเป็นประโยคตลกๆ เช่น “A monkey eats a banana.” หรือบางทีก็ให้เขาทำท่าทางตามคำกริยาที่เราพูด
• ใช้ของจริงรอบตัว: เวลาจะสอนเรื่องคำนาม (Noun) ง่ายๆ เลยก็คือชี้ไปที่ของรอบตัว “This is a book.” “That is a chair.” แล้วก็ให้เขาพูดตาม หรือถ้าจะสอนเรื่องบุพบท (Preposition) ก็อาจจะเอาตุ๊กตามาวางบนโต๊ะ ใต้โต๊ะ ข้างๆ โต๊ะ แล้วก็พูดว่า “The doll is on the table.” “The doll is under the table.”

สิ่งที่ฉันค้นพบจากการลองผิดลองถูก

ฉันพบว่า การทำให้เรื่องไวยากรณ์เป็นเรื่องสนุกและจับต้องได้ เนี่ยสำคัญที่สุดเลยสำหรับเด็กๆ พวกเขาไม่ได้ต้องการเข้าใจกฎเกณฑ์อะไรที่มันซับซ้อนมากมายในช่วงแรก แต่เขาต้องการเห็นว่าภาษาอังกฤษมันใช้ยังไงในชีวิตจริง แล้วมันเอาไปทำอะไรได้บ้าง

อีกอย่างที่สำคัญมากๆ คือ ความอดทนและการให้กำลังใจ อย่าไปคาดหวังว่าเด็กจะเข้าใจทุกอย่างในทันที บางทีเขาก็มีลืมบ้าง พูดผิดบ้าง ก็เป็นเรื่องปกติ เราก็แค่ค่อยๆ แก้ไขให้เขาแบบใจเย็นๆ แล้วก็ชมเชยเขาบ่อยๆ เวลาที่เขาพยายามหรือทำได้ดี

แล้วก็อย่าลืมว่า การสอนไวยากรณ์ให้เด็ก ไม่ใช่การท่องจำกฎ แต่มันคือการช่วยให้เขาคุ้นเคยกับโครงสร้างของภาษา เพื่อที่เขาจะสามารถนำไปใช้สื่อสารได้อย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้นในอนาคต เริ่มจากอะไรง่ายๆ ก่อน แล้วค่อยๆ เพิ่มความซับซ้อนขึ้นไปทีละน้อย

สรุปแล้ว จากประสบการณ์ของฉันนะ การสอนไวยากรณ์ให้เด็กมันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิดหรอก แค่เราต้องเปลี่ยนมุมมองนิดหน่อย แล้วก็หาวิธีที่มันเข้ากับธรรมชาติของเด็กๆ เท่านั้นเอง ลองเอาไปปรับใช้กันดูนะ เผื่อจะเป็นประโยชน์กับใครหลายๆ คนที่กำลังเจอปัญหาเดียวกันอยู่ สู้ๆ ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ