สวัสดีครับทุกคน! วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ เลยกับเรื่องที่หลายคนถามกันเข้ามาเยอะมาก ว่าผมมีแผนการสอนภาษาอังกฤษให้ลูกๆ ที่บ้านยังไง

บอกตามตรงเลยนะ ตอนแรกๆ ผมก็มึนตึ้บเหมือนกัน ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี ลองผิดลองถูกไปเรื่อยเปื่อยเลยล่ะ อ่านจากในเน็ตบ้าง ฟังคนนั้นคนนี้แนะนำบ้าง ก็ยังจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกเท่าไหร่

เคยลองแบบให้ท่องศัพท์เป็นคำๆ ลูกก็เบื่อ พยายามยัดเยียดแกรมม่าร์ โอโห…ยิ่งไปกันใหญ่เลย ทั้งผมทั้งลูกเครียดกันไปหมด สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ลูกก็ต่อต้าน ภาษาอังกฤษกลายเป็นยาขมไปเลย

จุดเปลี่ยนของผม: เลิกบังคับ แล้วเริ่มจากความสนุก

จนวันนึงผมมานั่งคิดดูดีๆ ว่า เอ้อ…ตอนเราเด็กๆ เราเรียนภาษาไทยยังไงนะ? ก็ไม่มีใครมาบังคับให้ท่อง ก ไก่ ข ไข่ แบบเอาเป็นเอาตายใช่มั้ยล่ะ? เราซึมซับจากการฟัง การพูดคุยในชีวิตประจำวันนี่แหละ มันค่อยๆ เข้าหัวไปเอง

ผมเลยเปลี่ยนวิธีใหม่หมดเลย! โยนตำราแกรมม่าร์หนาเตอะทิ้งไปก่อน (อันนี้ไม่ได้หมายความว่าไม่สำคัญนะ แต่สำหรับเด็กเล็กๆ มันยังไม่ถึงเวลา) แล้วก็เลิกคิดว่าจะต้อง “สอน” แบบเป็นทางการ

แผนการของผมที่ทำจริงๆ (และได้ผล!)

แผนของผมมันบ้านๆ มากเลยนะ ไม่ได้มีอะไรซับซ้อน แต่เน้นความสม่ำเสมอและความสนุกเป็นหลัก:

• ทำให้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน: อันนี้สำคัญสุดๆ ผมเริ่มจากอะไรง่ายๆ รอบตัวเลย เช่น เวลาหยิบของเล่น ก็พูดชื่อเป็นภาษาอังกฤษ “Look! A car.” “This is a red ball.” ชี้ไปที่สีต่างๆ ก็บอกเป็นภาษาอังกฤษ ตอนกินข้าวก็พูดถึงชื่ออาหาร ผลไม้ “Do you want some apple?” “Yummy noodles!” ง่ายๆ แค่นี้แหละ ไม่ต้องแปลเป็นไทยทุกคำนะ ให้เขาเดาๆ เอาจากสถานการณ์บ้าง
• ใช้สื่อที่ลูกชอบ: ลูกผมชอบดูการ์ตูนมาก ผมก็หาการ์ตูนภาษาอังกฤษง่ายๆ เพลงเด็กภาษาอังกฤษสนุกๆ มาเปิดให้ฟังให้ดู พวก Peppa Pig, Cocomelon อะไรทำนองนั้น แรกๆ ก็ดูไม่รู้เรื่องหรอก แต่เขาจะเริ่มจับจังหวะ จับทำนอง จับคำที่ได้ยินบ่อยๆ ได้เอง
• อ่านนิทานภาษาอังกฤษ: ก่อนนอนทุกคืน ผมจะอ่านนิทานภาษาอังกฤษให้ฟัง เลือกเล่มที่มีภาพสวยๆ คำศัพท์ไม่ยากมาก ชี้ภาพแล้วก็พูดคำนั้นๆ ซ้ำๆ เน้นเสียงสูงต่ำให้ดูน่าสนใจ ลูกจะชอบมาก บางทีเขาก็ชี้ภาพแล้วให้เราพูดตาม
• เล่นเกมภาษาอังกฤษ: หาเกมง่ายๆ มาเล่น เช่น ทายคำศัพท์จากภาพ บิงโกคำศัพท์ หรือแม้แต่เล่นบทบาทสมมติเป็นภาษาอังกฤษแบบงูๆ ปลาๆ ก็ยังดี “Let’s play shop! I am a seller, you are a customer.” ขอให้ได้พูดออกมา ไม่ต้องกลัวผิด
• ไม่กดดัน ไม่แก้ไขทุกคำผิด: อันนี้สำคัญมาก! เวลาลูกพยายามจะพูด อย่าไปขัดคอหรือแก้แกรมม่าร์เขาทุกคำ เช่น ถ้าลูกพูดว่า “Me want water” ผมก็จะไม่แก้ว่า “No, it’s I want water.” แต่จะตอบสนองไปเลยว่า “Okay, here’s some water for you.” มันจะทำให้เขาไม่กล้าพูด ปล่อยให้เขาพูดผิดๆ ถูกๆ ไปก่อน เราค่อยๆ สอดแทรกคำที่ถูกให้เขาฟังบ่อยๆ เดี๋ยวเขาก็ปรับได้เอง
• ชมเชย ให้กำลังใจ: ทุกครั้งที่ลูกพยายามพูด หรือพูดได้แม้แต่คำเดียว ผมจะชมทันที “Good job!” “Wow!” “That’s right!” อะไรแบบนี้ กำลังใจเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละที่ทำให้เขามีกำลังใจอยากเรียนรู้ต่อ
• ตัวผมเองก็ต้องใช้ภาษาอังกฤษด้วย: อันนี้ก็พยายามอยู่ ถึงจะไม่ได้เก่งกาจอะไร แต่ก็พยายามพูดคุยกับลูกเป็นภาษาอังกฤษบ้างเป็นครั้งคราว ให้เขาเห็นว่าพ่อก็ใช้ภาษานี้เหมือนกัน

ผลลัพธ์ที่เห็นกับตา

หลังจากทำแบบนี้มาสักพักใหญ่ๆ นะ สิ่งที่ผมเห็นชัดเจนเลยคือ ลูกๆ ไม่ได้มองว่าภาษาอังกฤษเป็นวิชาที่น่าเบื่ออีกต่อไปแล้ว เขากล้าที่จะพูด กล้าที่จะถาม ถึงจะยังพูดผิดๆ ถูกๆ บ้าง แต่มันคือพัฒนาการที่ดีมากๆ เลย

ตอนนี้เวลาดูการ์ตูนภาษาอังกฤษ เขาก็เริ่มเข้าใจมุกตลก เริ่มฮัมเพลงตามได้ บางทีก็มีคำศัพท์แปลกๆ ที่เขาไปได้ยินมาจากไหนไม่รู้มาพูดให้เราฟังด้วย เออ…มันก็ได้ผลจริงๆ แฮะ จากที่เคยเงียบๆ ตอนนี้ก็เริ่มมีประโยคสั้นๆ ออกมาให้ชื่นใจ

สรุปสั้นๆ คือ ทำให้มันสนุก ทำให้มันเป็นธรรมชาติ แล้วก็สม่ำเสมอ นี่แหละแผนการเรียนภาษาอังกฤษฉบับบ้านๆ ของผมที่ลองทำแล้วมันเวิร์คสำหรับครอบครัวเรา ใครจะลองเอาไปปรับใช้กับลูกๆ ที่บ้านก็ลองดูได้นะครับ ไม่สงวนลิขสิทธิ์! แต่ละบ้านก็อาจจะต้องปรับให้เข้ากับเด็กๆ ของตัวเองอีกทีนะ

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ