สวัสดีครับทุกคน! วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ เลยเรื่องการสร้างแรงจูงใจให้เด็กๆ อยากเรียนภาษาอังกฤษ คือผมเองก็ลองผิดลองถูกมากับลูกตัวเองนี่แหละครับ ตอนแรกๆ ก็เหมือนหลายๆ บ้านเลย คือพยายามจะสอน พยายามจะให้ท่องศัพท์ ลูกก็เบื่อสิครับ หน้างี้หงิกเลย

ผมก็มานั่งคิดนะ ว่าเอ๊ะ ทำไมมันยากจังวะ? เราเองก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมาย แต่ก็พอสื่อสารได้ แล้วทำไมลูกเรามันถึงดูต่อต้านจังเลย ตอนนั้นก็เริ่มสังเกตพฤติกรรมลูกตัวเองมากขึ้นครับ คือแกชอบดูการ์ตูนมาก ชอบเล่นเกม ชอบฟังเพลง อะไรที่มันสนุกๆ เนี่ยตาจะเป็นประกายเลย

จุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงนี้แหละครับ! ผมเลยลองเปลี่ยนแผนใหม่หมดเลย

• เริ่มจากสิ่งที่เขารักก่อนเลย: การ์ตูนนี่แหละตัวดี ผมเริ่มจากการเปิดการ์ตูนที่เขาชอบเป็นภาษาอังกฤษ แล้วมีซับไทยกำกับ แรกๆ เขาก็ดูภาพ อ่านซับไป แต่หูมันได้ยินสำเนียงภาษาอังกฤษทุกวันไงครับ พอนานๆ เข้า ผมก็ลองปิดซับไทย เปิดเป็นซับอังกฤษแทน เขาก็เริ่มพยายามอ่าน พยายามเดาจากภาพ จากเสียง แล้วมันเวิร์คแฮะ!
• เพลงพาเพลิน: ผมไปหาเพลงเด็กภาษาอังกฤษสนุกๆ จังหวะมันส์ๆ มาเปิดให้ฟัง ร้องตามกันในรถบ้าง ตอนอาบน้ำบ้าง คือไม่ได้บังคับให้จำเนื้อนะ แต่ให้มันซึมซับไปเอง เพลงพวก ABC, Old MacDonald Had a Farm อะไรพวกนี้ ลูกชอบมาก ร้องเสียงดังลั่นบ้านเลย
• เกมสนุกๆ แทรกภาษา: มีเกมในแท็บเล็ตบางเกมที่มันเป็นภาษาอังกฤษง่ายๆ หรือเกมที่ต้องใช้คำศัพท์ภาษาอังกฤษในการเล่น ผมก็ปล่อยให้เขาเล่นเลยครับ แต่คอยดูอยู่ห่างๆ ถ้าเขาติดตรงไหน หรือถามคำศัพท์ ผมก็จะช่วยบอก ช่วยสอนแบบเนียนๆ ไม่ใช่การจับมานั่งสอนเป็นเรื่องเป็นราว
• เลิกกดดันโดยสิ้นเชิง: อันนี้สำคัญมาก ผมเลิกพูดว่า “ต้องเรียนนะ” “ต้องท่องศัพท์นะ” ไปเลย แต่เปลี่ยนเป็นชวนคุย ชวนเล่นมากกว่า เช่น “วันนี้เรามาดูการ์ตูนเรื่องนี้เป็นภาษาอังกฤษกันไหม สนุกนะ” หรือ “เพลงนี้ร้องยังไงนะ สอนพ่อหน่อยสิ” คือทำให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไปเลย
• ชม ชม แล้วก็ชม: เวลาที่เขาพยายามพูดภาษาอังกฤษออกมา แม้จะผิดๆ ถูกๆ หรือพูดได้แค่คำเดียว ผมจะชมแบบเว่อร์วังอลังการเลยครับ “โอ้โห เก่งมากเลยลูก!” “สุดยอดไปเลย!” คือให้กำลังใจเขาเยอะๆ ให้เขารู้สึกว่าการพูดภาษาอังกฤษมันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจ
• สร้างสภาพแวดล้อม: ผมเริ่มจากตัวเองก่อนเลยครับ พยายามพูดคำศัพท์ภาษาอังกฤษง่ายๆ แทรกในการพูดคุยปกติบ้าง เช่น “Let’s go!” “Good morning” “Thank you” อะไรแบบนี้ ให้เขาคุ้นเคย หรือเวลาไปเที่ยว ไปซื้อของ เห็นป้ายภาษาอังกฤษก็ชี้ชวนให้อ่าน ชวนให้เดาความหมายเล่นๆ

ผมสังเกตว่าพอเราเลิกบังคับ เลิกยัดเยียด แล้วเปลี่ยนมาเป็นการ “เล่น” และ “สนุก” ไปกับภาษาอังกฤษ ลูกผมก็เริ่มเปิดใจมากขึ้นครับ เขาเริ่มไม่มองว่ามันคือ “การเรียน” ที่น่าเบื่ออีกต่อไป แต่มันคือ “กิจกรรม” อย่างหนึ่งที่สนุกและท้าทาย

จากตอนแรกที่เห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษแล้วเบือนหน้าหนี ตอนนี้เขากล้าที่จะหยิบหนังสือการ์ตูนภาษาอังกฤษง่ายๆ มาเปิดดูเองแล้ว ถึงจะอ่านไม่ออกทุกคำ แต่เขาก็พยายามเดาจากภาพ พยายามถามผมว่าคำนี้อ่านว่าอะไร แปลว่าอะไร

ผลลัพธ์ที่ได้มันไม่ใช่แค่เรื่องภาษาครับ แต่มันคือทัศนคติที่ดีต่อการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ของเขาด้วย ผมว่านี่แหละคือสิ่งสำคัญที่สุด คือการทำให้เขาสนุกและรักในสิ่งที่กำลังทำอยู่ ไม่ใช่แค่เรื่องภาษาอังกฤษหรอกครับ แต่รวมถึงทุกๆ เรื่องในชีวิตเลย

ก็เป็นประสบการณ์ส่วนตัวที่เอามาเล่าสู่กันฟังนะครับ ไม่ได้มีทฤษฎีอะไรมากมาย อาศัยลูกทุ่งๆ ลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆ ใครมีวิธีเด็ดๆ ก็มาแชร์กันได้นะครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ