สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงของผมเลย กับการพยายามพูดภาษาอังกฤษแบบเร่งด่วนมากๆ ตอนนั้นสถานการณ์มันบังคับจริงๆ ครับ ไม่เรียนไม่ได้เลย

จุดเริ่มต้นของความจำเป็น

เรื่องของเรื่องคือผมได้โอกาสงานใหม่แบบไม่คาดฝันครับ แต่เงื่อนไขคือต้องพอสื่อสารภาษาอังกฤษได้บ้าง ตอนนั้นนะเหรอครับ ภาษาอังกฤษผมนี่เรียกว่าแทบจะศูนย์เลยก็ว่าได้ รู้ศัพท์เป็นคำๆ แต่จะให้เรียงเป็นประโยคยาวๆ นี่จบเห่เลยครับ มีเวลาเตรียมตัวไม่มากด้วย ประมาณเดือนสองเดือนเองมั้ง เลยต้องหาทางลัดทุกวิถีทาง

สิ่งที่ผมลองทำดูนะ

เอาล่ะสิ งานเข้า! ผมก็เริ่มเลยครับ

• หาหนังฝรั่งมาดู: อันนี้เบสิกสุด ใครๆ ก็แนะนำ ผมก็เริ่มจากเปิดซับไทยก่อนครับ พอดูเรื่องเดิมซ้ำๆ ก็ลองเปลี่ยนเป็นซับอังกฤษ เอ้อ ก็พอรู้เรื่องขึ้นมาบ้างนะ แต่พูดนี่ยังไม่ได้อยู่ดี
• โหลดแอปพลิเคชันสอนภาษา: ก็ลองดูครับ มีเยอะแยะเลย ทั้งแบบให้ฝึกพูดตาม ฝึกฟัง ผมก็จิ้มๆ เล่นๆ ไป มันก็ช่วยเรื่องคำศัพท์ได้บ้าง แต่พอจะพูดจริงมันก็ติดๆ ขัดๆ เหมือนเดิม
• พยายามหาเพื่อนต่างชาติคุย: อันนี้ยากหน่อยสำหรับคนที่ไม่ค่อยมีคอนเน็กชัน ผมก็ลองไปด้อมๆ มองๆ แถวที่มีนักท่องเที่ยวเยอะๆ เผื่อจะได้คุยกับใครบ้าง แต่ก็เขินครับ ไม่กล้าเข้าไปทัก
• ท่องศัพท์เฉพาะทาง: อันนี้ผมเน้นเลยครับ ศัพท์ที่คิดว่าจะต้องใช้ในงานแน่ๆ ลิสต์ออกมาแล้วท่องมันเข้าไปครับ ท่องแบบนกแก้วนกขุนทองไปเลย

วิธีที่ผมว่ามันเวิร์ค (สำหรับผมนะ)

หลังจากลองผิดลองถูกมาพักใหญ่ ผมก็เริ่มจับทางได้ครับว่าอะไรมันพอจะช่วยให้ผมกระเตื้องขึ้นมาได้บ้าง

อย่างแรกเลยคือ เลิกอายครับ ใช่ครับ เลิกอายที่จะพูดผิดๆ ถูกๆ ผมคิดว่าถ้ามัวแต่กลัวว่าจะพูดผิดไวยากรณ์ พูดไม่ชัด ก็ไม่ได้พูดกันพอดี ผมก็เลยเริ่มพูดเลยครับ นึกคำไหนออกก็พูดไปก่อน ให้เขารู้ว่าเราพยายามจะสื่อสารอะไร

ต่อมาคือการ “คิดเป็นภาพ” แล้วพูดออกมา แทนที่จะพยายามแปลจากไทยเป็นอังกฤษในหัวทีละคำ ซึ่งมันช้ามาก ผมลองนึกภาพสิ่งที่อยากจะสื่อสาร แล้วก็พยายามใช้คำง่ายๆ ที่ผมรู้ มาอธิบายภาพนั้นครับ เช่น อยากจะบอกว่า “ผมหิวข้าวมาก” ผมอาจจะพูดว่า “I very hungry. Want eat.” อะไรแบบนี้ไปก่อนเลยครับ แรกๆ ก็จะดูตลกๆ หน่อย แต่ฝรั่งเขาพยายามเข้าใจเรานะ

อีกอย่างคือ “การฟังเยอะๆ แล้วเลียนแบบ” อันนี้สำคัญมาก ผมเปิดคลิปสั้นๆ ที่เป็นบทสนทนาในชีวิตประจำวัน หรือคลิปที่เกี่ยวกับงานที่ผมจะทำ แล้วพยายามฟังสำเนียง การหยุด การเน้นเสียง แล้วก็ลองพูดตามครับ พูดคนเดียวนี่แหละครับ อัดเสียงตัวเองไว้ฟังด้วยยิ่งดี จะได้รู้ว่าเราพูดเป็นยังไง

สุดท้ายคือ “การใช้จริง” พอเริ่มมั่นใจขึ้นมานิดนึง ผมก็เริ่มหาโอกาสใช้เลยครับ อาจจะเริ่มจากสั่งกาแฟเป็นภาษาอังกฤษ หรือถามทางแบบง่ายๆ พอได้ใช้จริงแล้วมันเหมือนปลดล็อกอะไรบางอย่างครับ มันทำให้เรากล้ามากขึ้น

ผลลัพธ์ที่ได้

ถามว่าผมเก่งเทพเลยไหมหลังจากนั้น? ตอบเลยว่าไม่ครับ! แต่ผมสามารถสื่อสารเรื่องงานเบื้องต้นได้ พอเอาตัวรอดในการสัมภาษณ์งาน (แบบทุลักทุเลหน่อยๆ) และที่สำคัญคือผมไม่กลัวที่จะพูดภาษาอังกฤษอีกต่อไปแล้วครับ มันอาจจะยังไม่เป๊ะแกรมม่า แต่ผมสื่อสารให้คนอื่นเข้าใจได้ว่าผมต้องการอะไร ซึ่งสำหรับสถานการณ์เร่งด่วนตอนนั้น แค่นี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วครับ

หวังว่าประสบการณ์ของผมจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่กำลังอยากเรียนพูดภาษาอังกฤษแบบเร่งด่วนเหมือนกันนะครับ สู้ๆ ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ