โอ๊ยยย พูดถึงเรื่องหาที่เรียนพิเศษภาษาอังกฤษนี่มันเป็นอะไรที่แบบ… ปวดหัวสุดๆ ไปเลยนะ เอาจริง! คือเรื่องของเรื่องมันเริ่มจากลูกสาวตัวดีของชั้นนี่แหละ อยู่ๆ วันนึงนางกลับมาจากโรงเรียนพร้อมกับจดหมายภาษาอังกฤษล้วนๆ จากโครงการอะไรสักอย่างของโรงเรียน คือเนื้อหามันสำคัญมาก แล้วดันมีเดดไลน์ด้วยไง ตอนนั้นคือแบบ… สติแตก! บ้านหมุนเลยจ้า!

จุดเริ่มต้นการตามล่า

สิ่งแรกที่ทำก็คือพุ่งเข้ากูเกิ้ลเลย พิมพ์ไปเลย “เรียนพิเศษภาษาอังกฤษ ด่วนนนน” อะไรประมาณนั้น โอ้โหคุณเอ๊ยยยยยย โฆษณาเด้งขึ้นมาเต็มหน้าจอไปหมด เยอะจนตาลาย แต่ละที่ก็ดูคล้ายๆ กันไปหมดเลย แยกไม่ออกอันไหนจริงอันไหนโปรโมทเกินเบอร์

ลองโทรไปคุยดูสักสองสามที่นะ บางที่คุยเหมือนคอลเซ็นเตอร์เลยอะ ถามคำตอบคำ สนใจแต่จะให้เราจ่ายตังค์ อีกที่นึงเสนอราคามานะ… อื้อหืออออ แพงชนิดที่ว่าเอาเงินไปเที่ยวต่างจังหวัดได้สบายๆ เลย นี่แค่เรียนพิเศษนะเฟ้ยยย ไม่ใช่ซื้อคอร์สเจ้าสัว!

ลองผิดลองถูก (และเสียตังค์)

สุดท้ายก็แบบ เอาวะ ลองดูสักที่ เห็นในเน็ตคนรีวิวโอเคอยู่ สรุปนะ… ครั้งแรกที่ไปเรียน ครูเอาแต่นั่งเล่นมือถือจ้าาาา สอนไปมองจอมือถือไป ลูกสาวกลับมาบ้านแบบงงๆ ครั้งที่สองนัดไว้ดิบดี ครูดันจำวันผิดอีก! เสียทั้งเงิน เสียทั้งเวลา โมโหจนควันออกหูเลยตอนนั้น

คือมันไม่ใช่แค่นั้นนะ บางที่นี่แบบ… ข้างนอกดูดีมาก ตกแต่งอย่างหรู แต่พอเข้าไปดูรายละเอียดคอร์ส หรือลองคุยกับครูจริงๆ จังๆ แล้วมันแบบ… เอ่อ… กลวงๆ ไงไม่รู้ เหมือนพวกบริษัทใหญ่ๆ ที่ดูดีแต่ข้างในทีมเล็กๆ ทำงานกันสะเปะสะปะอะ ไม่ได้เรื่อง!

เรื่องพีคๆ ที่ทำให้นึกถึง…

ไอ้ความรู้สึกเซ็งๆ แบบนี้นะ มันทำให้ชั้นนึกถึงตอนซ่อมบ้านเลยว่ะคุณ! ตอนนั้นอยากจะกั้นห้องเพิ่ม เรียกช่างมาตีราคาแต่ละเจ้าก็พูดไม่เหมือนกันสักคน บางคนก็ดูเหมือนจะรู้เยอะนะ แต่พอให้ทำจริง… โอ้โห เละ! ผนังเบี้ยวบ้างล่ะ สีทาไม่เสมอบ้างล่ะ กว่าจะหาช่างที่มัน “จริง” ได้สักคนนี่เลือดตาแทบกระเด็น

ความรู้สึกตอนหาที่เรียนพิเศษให้ลูกมันก็ไม่ต่างกันเลย เหมือนทุกคนพยายามจะขายฝัน ขายคอร์สแพงๆ โดยที่เราก็ไม่รู้เลยว่าข้างในมันดีจริงหรือเปล่า ยิ่งเราต้องการด่วนๆ นะ ยิ่งเหมือนโดนโขกสับง่ายขึ้นไปอีก

• เจอครูที่เหมือนไม่ได้เตรียมตัวมาสอน
• เจอที่เรียนที่ดูแต่ภายนอก ข้างในไม่โอเค
• เจอราคาที่แบบ… เกินเรื่องไปมาก

คือมันท้อใจนะเอาจริง อยากจะตะโกนดังๆ ว่า “มีใครจริงใจบ้างไหมค้าาาา!”

ปรับแผนใหม่… สู้โว้ย!

หลังจากเฟลไปหลายรอบ ชั้นก็เริ่มตั้งสติใหม่ คราวนี้ไม่ดูแค่โฆษณาสวยๆ หรือรีวิวอวยๆ ละ เริ่มถามคำถามที่มันเจาะจงมากขึ้น เช่น “มีวิธีสอนเด็ก ป.4 ให้อ่านเอกสารยาวๆ เข้าใจได้ยังไงบ้างคะ?” “ขอดูตัวอย่างแผนการสอนหน่อยได้ไหม?” อะไรแบบนี้เลย

เชื่อไหม… หลายที่อึ้งไปเลย ตอบตะกุกตะกัก บางที่ก็ให้คำตอบกว้างๆ เหมือนท่องสคริปต์มา ทำให้เราพอจะมองออกว่าอันไหนไม่น่าเวิร์คจริง

บทสรุป (แบบไม่สวยหรูเท่าไหร่)

สุดท้ายยยยย… ก็ไปเจอน้องนักศึกษาคนนึงที่รับสอนพิเศษแถวบ้านนี่แหละ ไม่ได้เป็นสถาบันใหญ่โตอะไรเลยนะ แต่คุยแล้วถูกคอ น้องเค้าดูตั้งใจจริง ค่าสอนก็สมเหตุสมผล ไม่ได้หวือหวาเวอร์วัง แต่ก็ช่วยให้ลูกสาวชั้นพอจะเข้าใจไอ้จดหมายบ้านั่นได้ทันเวลา

ถามว่าเข็ดไหมกับการหาที่เรียนพิเศษ? ก็ไม่ถึงกับเข็ดหรอก แต่บอกเลยว่ามันเป็นอะไรที่ต้องใช้พลังงานเยอะมาก ต้องรอบคอบสุดๆ อย่าไปเชื่ออะไรง่ายๆ สมัยนี้มันเหมือนป่าดงดิบอะคุณ ต้องสตรอง! ไม่งั้นก็โดนฟันหัวแบะง่ายๆ เลย นี่ถ้าหาไม่ได้จริงๆ สงสัยต้องงัดเอาภาษาอังกฤษสมัยมัธยมปลายที่คืนครูไปเกือบหมดแล้วมาสอนลูกเองละมั้ง… คิดแล้วก็เพลีย!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ