สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ ที่ผมไปเจอมากับตัวเองเลย เรื่องมันเกี่ยวกับเด็กติดเกมนี่แหละ ตอนแรกๆ ผมก็เหมือนผู้ใหญ่หลายๆ คนนั่นแหละครับ ที่มองว่าเด็กเล่นเกมมันเสียเวลา ไร้สาระ เผลอๆ จะเสียอนาคตเอาด้วยซ้ำ

จุดเริ่มต้นความคิดที่เปลี่ยนไป

เรื่องมันเริ่มมาจากหลานชายผมเองครับ ปิดเทอมทีไรก็มาหมกตัวอยู่บ้านผม วันๆ ไม่ทำอะไรเลยครับคุณผู้ชม จ้องแต่จอคอมพิวเตอร์ จอแท็บเล็ต เล่นแต่เกม ผมนี่บ่นจนปากจะฉีกถึงรูหู พ่อแม่มันก็เอือมระอา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ปล่อยเลยตามเลย ผมเองก็คอยสอดส่องดูพฤติกรรมอยู่ห่างๆ ด้วยความไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่หรอกนะ

สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

แต่พอนานวันเข้า จากที่มองด้วยความหงุดหงิด ผมก็เริ่มสังเกตเห็นอะไรแปลกๆ ในตัวหลานคนนี้ คือปกติแกเป็นเด็กไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าไหร่ แต่พออยู่ในเกมเท่านั้นแหละครับ โอ้โห

อย่างแรกเลยที่เห็นชัดๆ คือเรื่องภาษา เกมที่หลานผมเล่นส่วนใหญ่มันเป็นภาษาอังกฤษครับคุณ แล้วมันไม่ใช่แค่อ่านออกนะ มันพิมพ์โต้ตอบกับเพื่อนในเกมเป็นภาษาอังกฤษได้คล่องปรื๋อเลย ผมนี่อึ้งไปเลย ถามมันว่าไปเรียนพิเศษที่ไหนมา มันบอกเปล่าเลย อาศัยเล่นเกมแล้วก็จำๆ เอาศัพท์ แชทกับเพื่อนต่างชาติบ่อยๆ มันก็ได้เอง ผมนี่แบบ… เฮ้ย จริงดิ? ไม่ต้องเสียเงินเรียนพิเศษแพงๆ ก็เก่งอังกฤษได้จากเกมเนี่ยนะ

ต่อมาคือเรื่องการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เวลาเล่นเกมเนี่ย มันไม่ได้ราบรื่นเสมอไปหรอกครับ เดี๋ยวก็เจออุปสรรค เจอศัตรูเก่งๆ มันต้องคิด ต้องวางแผน ต้องตัดสินใจเร็วมากว่าจะหลบ จะสู้ หรือจะใช้วิธีไหน ผมเห็นหลานมันหัวไวมากนะ พอเจอปัญหาปุ๊บมันคิดวิธีแก้ได้เร็วมาก บางทีผมยังนึกไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ

อีกเรื่องคือการทำงานเป็นทีม บางเกมมันต้องเล่นเป็นทีมครับ จะเก่งคนเดียวไม่ได้ มันต้องสื่อสารกันในทีม ต้องแบ่งหน้าที่กัน ใครจะบุก ใครจะซัพพอร์ต ใครจะวางกับดัก ผมเห็นหลานผมนี่คุยกับเพื่อนในทีมเป็นวรรคเป็นเวรเลยนะ สั่งการบ้าง รับฟังบ้าง มีความเป็นผู้นำและผู้ตามที่ดีในสถานการณ์ต่างๆ

และความอดทนพยายาม อันนี้สำคัญเลย เกมบางด่านมันยากมากครับคุณผู้ชม ตายแล้วตายอีก เล่นเป็นสิบๆ รอบกว่าจะผ่าน ผมเห็นหลานมันไม่เคยท้อเลยนะ แพ้ก็เริ่มใหม่ วิเคราะห์ว่าพลาดตรงไหน แล้วก็ลองใหม่จนกว่าจะสำเร็จ ซึ่งผมว่ามันเป็นคุณสมบัติที่ดีมากเลยนะ ดีกว่าผู้ใหญ่บางคนที่เจอปัญหาหน่อยก็ถอดใจแล้ว (แอบแซะตัวเองเบาๆ ฮ่าๆ)

มุมมองที่เปลี่ยนไป (แต่ก็ยังต้องมีขอบเขต)

หลังจากที่ผมได้นั่งดู นั่งสังเกตหลานชายเล่นเกมอยู่พักใหญ่ๆ ความคิดผมก็เริ่มเปลี่ยนไปครับ จากที่เคยคิดว่ามันไร้สาระ ผมกลับมองเห็นว่า เออ… มันก็มีข้อดีซ่อนอยู่เหมือนกันนะ ไม่ใช่แค่ความสนุกเพลิดเพลิน แต่มันได้ฝึกทักษะหลายๆ อย่างที่เราอาจจะมองข้ามไป

แน่นอนว่าผมไม่ได้สนับสนุนให้เด็กนั่งเล่นเกมทั้งวันทั้งคืนจนไม่ทำอะไรเลยนะครับ ทุกอย่างมันต้องมีความพอดี ต้องมีการแบ่งเวลา แต่แค่อยากจะแชร์ในมุมที่ผมไปประสบพบเจอมาว่า บางทีสิ่งที่เรามองว่ามันไม่ดีเสมอไป ถ้าเราลองเปิดใจมองดูดีๆ มันอาจจะมีประโยชน์บางอย่างซ่อนอยู่ก็ได้ เหมือนที่ผมเห็นจากหลานชายตัวเองนี่แหละครับ

วันนี้ก็ขอแชร์ประสบการณ์ประมาณนี้แหละครับ หวังว่าจะเป็นประโยชน์หรือเป็นอีกมุมมองหนึ่งให้หลายๆ ท่านได้ลองไปปรับใช้หรือสังเกตคนใกล้ตัวดูนะครับ สวัสดีครับ

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ