เอาจริงๆ นะ ตอนแรกที่ใครๆ บอกว่าเรียนอังกฤษจากนิทานมันเวิร์ค ผมก็แบบ… จริงดิ? มันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ? คือผมก็ลองมาหลายวิธีแล้วไง ทั้งหนังสือแกรมม่าน่าเบื่อๆ คอร์สออนไลน์แพงๆ ที่สุดท้ายก็เท ไม่ได้ผลสักอย่าง คือมันเหมือนจับฉ่ายอะ ลองไปเรื่อยเปื่อย

จุดเริ่มต้นของการลองผิดลองถูก

ผมเริ่มจากความเบื่อหน่ายล้วนๆ เลยครับ เบื่อตำรา เบื่อการท่องศัพท์แบบนกแก้วนกขุนทอง วันนึงเลยลองไปรื้อๆ ค้นๆ หนังสือนิทานเก่าๆ ของหลานที่บ้านมาดูเล่นๆ กะว่าอ่านขำๆ ไม่ได้คาดหวังอะไรเลย เป็นนิทานเด็กภาพเยอะๆ ตัวหนังสือน้อยๆ นั่นแหละครับ

• เลือกนิทานง่ายๆ ก่อน: ผมเริ่มจากนิทานภาพสำหรับเด็กเล็กเลยครับ พวกหนูน้อยหมวกแดง ลูกหมูสามตัว อะไรทำนองนั้น คำศัพท์มันจะไม่ยาก โครงเรื่องไม่ซับซ้อน ทำให้ไม่ท้อไปซะก่อน
• อ่านออกเสียงตาม: พอเริ่มจับทางได้ ผมก็ลองหาเวอร์ชั่นที่มีเสียงอ่านประกอบด้วย แล้วก็พยายามอ่านออกเสียงตามไปด้วย แรกๆ ก็ตะกุกตะกักน่าดู แต่พอทำบ่อยๆ มันก็เริ่มคล่องขึ้นเองครับ ช่วยเรื่องสำเนียงได้เยอะเลยนะผมว่า
• จดศัพท์ที่ไม่รู้: อันนี้สำคัญมาก ผมจะมีสมุดเล่มเล็กๆ ติดตัวไว้เลย เจอคำไหนไม่รู้ความหมาย หรือคำไหนที่เจอบ่อยๆ แต่ยังจำไม่ได้ ก็จดไว้ แล้วก็หาความหมายทีหลัง ไม่ต้องเปิดดิกชันนารีทุกคำที่อ่านนะ มันจะเสียอรรถรส ให้เดาๆ จากบริบทไปก่อน แล้วค่อยมาเช็ค
• อ่านซ้ำๆ: เรื่องไหนที่ชอบ ผมจะอ่านซ้ำหลายๆ รอบ มันช่วยให้เราจำโครงสร้างประโยคและคำศัพท์ได้แบบไม่รู้ตัวเลยครับ เหมือนเราฟังเพลงซ้ำๆ แล้วร้องตามได้นั่นแหละ
• ขยับระดับความยาก: พอเริ่มรู้สึกว่านิทานเด็กมันง่ายไปแล้ว ผมก็ค่อยๆ ขยับไปอ่านเรื่องที่ยาวขึ้น มีเนื้อหาซับซ้อนขึ้น อาจจะเป็นนิทานสำหรับเด็กโต หรือเรื่องสั้นง่ายๆ

สิ่งที่ค้นพบระหว่างทาง

ตอนแรกก็ทุลักทุเลพอสมควรครับ ศัพท์ก็ไม่รู้ แกรมม่าก็ลืมๆ ไปบ้าง แต่พอมันเป็นนิทานที่เราอยากรู้ตอนจบ มันก็มีแรงฮึดให้อ่านต่อได้เรื่อยๆ นะ ผิดกับตอนอ่านตำราเรียนที่มันชวนง่วงตลอดเวลา

ผมจะเล่าอะไรให้ฟัง สมัยก่อนนู้นนนน ผมเคยไปลงเรียนคอร์สภาษาอังกฤษแพงระยับเลยนะ กะว่าจบมาต้องเทพแน่ๆ ที่ไหนได้… เรียนไปเครียดไป จำอะไรไม่ได้เลย ศัพท์เอย แกรมม่าเอย ตีกันในหัวไปหมด รู้สึกเหมือนตัวเองโง่มากอะ จนเกือบจะถอดใจแล้ว แล้วพอมาเจอนิทานเนี่ย มันเหมือนปลดล็อกอะไรบางอย่าง จากที่เคยเกลียดภาษาอังกฤษ กลายเป็นว่าเออ… มันก็สนุกดีนี่หว่า เริ่มเห็นภาพ เริ่มเดาคำศัพท์จากบริบทได้ มันไม่ใช่การท่องจำแบบเอาเป็นเอาตายอีกต่อไป

ผลลัพธ์ที่ได้มันเกินคาด

ผลลัพธ์ที่ได้คืออะไร? ผมเริ่มฟังฝรั่งพูดรู้เรื่องมากขึ้น อ่านบทความง่ายๆ ได้ศัพท์ใหม่ๆ โดยไม่รู้ตัว แล้วที่สำคัญคือ ไม่ได้รู้สึกว่ากำลัง ‘เรียน’ อยู่เลย มันเหมือนกำลังเสพความบันเทิงมากกว่า ไม่ต้องบังคับตัวเองให้มานั่งโต๊ะอ่านหนังสือเหมือนเมื่อก่อน แค่หยิบนิทานมาอ่านเพลินๆ ก่อนนอน หรือตอนว่างๆ ก็ได้ความรู้แล้ว

แต่จะบอกว่ามันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากก็คงไม่ใช่ มันต้องใช้ความพยายามและความสม่ำเสมอเหมือนกันครับ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ หรอก แต่ถ้าเทียบกับวิธีอื่นๆ ที่เคยลองมา ผมว่าวิธีนี้มันสนุกและเห็นผลสำหรับผมมากที่สุดนะ

ใครที่กำลังหาวิธีเรียนภาษาอังกฤษแบบไม่เครียด ลองวิธีนี้ดูครับ ไม่ต้องไปเสียเงินแพงๆ เริ่มจากอะไรง่ายๆ ที่เราชอบก่อน แล้วค่อยๆ พัฒนาไป แต่ย้ำอีกทีนะ ต้องลงมือทำเอง ไม่มีทางลัดจริงๆ ครับผม

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ