สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ ของผมเองกับเรื่องการพยายามจะ เรียน ภาษา อังกฤษ เบื้องต้น เนี่ยแหละครับ ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรนะ แค่อยากเล่าสู่กันฟังแบบบ้านๆ เผื่อใครกำลังเริ่มๆ จะได้เห็นภาพว่าเออมันก็ประมาณนี้แหละ

ทำไมอยู่ๆ ถึงอยากเรียน?

คือเรื่องของเรื่องมันเริ่มจากตอนนั้นเลย ผมก็อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะ แต่รู้สึกเหมือนตัวเองพลาดอะไรไปหลายอย่างในชีวิตเพราะภาษาอังกฤษนี่แหละ ดูหนังก็ต้องพึ่งซับตลอด อยากอ่านข่าวต่างประเทศก็แปลไม่ออก แล้วจุดพีคสุดคือตอนไปเที่ยวคนเดียวครั้งแรก โอโห้ ตอนนั้นอยากจะสั่งอาหารตามสั่งแบบพิเศษหน่อย ปรากฏว่าพูดไปเค้าก็งง ผมก็งง สรุปได้กินอะไรก็ไม่รู้มาจานนึง เฟลสุดๆ กลับมาเลยคิดว่าไม่ได้ละ ต้องเริ่มซะที

เริ่มยังไงดีวะ? มั่วไปหมด!

ตอนแรกก็ไฟแรงครับ ไปร้านหนังสือเลย กวาดซื้อหนังสือสอนภาษาอังกฤษเบื้องต้นมาสองสามเล่ม เปิดมาหน้าแรกๆ ก็เออ พอไหว พอเข้าบทแกรมม่านั่นนี่เท่านั้นแหละ วางเลยครับ อะไรเยอะแยะไปหมด จำไม่ไหวจริง รู้สึกเหมือนสมองจะระเบิด

เลยเปลี่ยนแผน ไปหาดูในเน็ต พวกแอปสอนภาษาอะไรแบบนี้ โหลดมาเต็มเครื่องเลยครับ Duolingo, Memrise อะไรต่อมิอะไร ลองเล่นไปได้สักพักก็เบื่ออีกละ มันเหมือนซ้ำๆ เดิมๆ แล้วเอาเข้าจริง พอเจอสถานการณ์จริงมันนึกไม่ออกอยู่ดี ไอ้ที่เรียนๆ ไปในแอปอะ

• หนังสือ: แกรมม่าเยอะไป ไม่สนุก
• แอปพลิเคชัน: แรกๆ ก็ดี หลังๆ ซ้ำซาก ใช้จริงไม่ค่อยได้
• คอร์สออนไลน์: เคยลองดูอันฟรีๆ บ้าง แต่ก็ไม่ได้จริงจัง เพราะไม่มีใครมาบังคับ ฮ่าๆ

จุดเปลี่ยน และการลองผิดลองถูกของจริง

มีอยู่ช่วงนึงท้อมาก คิดว่าชาตินี้คงพูดอังกฤษไม่ได้แล้วล่ะ จนกระทั่งวันนึงหลานตัวเล็กที่บ้านมาขอให้ช่วยสอนการบ้านภาษาอังกฤษ ผมก็แบบ… เอาไงดีวะ สอนไม่ได้ อายหลานอีก เลยฮึดสู้ใหม่ คราวนี้ไม่เอาตำรา ไม่เอาแอปหรูๆ ละ

ผมเริ่มจากการ์ตูนเด็กเลยครับ พวก Peppa Pig, Bluey อะไรพวกนี้ คำศัพท์มันง่ายๆ ประโยคสั้นๆ แล้วภาพมันช่วยให้เราเดาความหมายได้เยอะเลย ฟังไปเรื่อยๆ ไม่ต้องคิดมาก พยายามจับแค่คีย์เวิร์ด แล้วก็หัดพูดตามแบบไม่ต้องกลัวผิด แรกๆ ก็เหมือนคนบ้าพูดคนเดียวในห้องน้ำนั่นแหละ

แล้วก็เริ่มดูหนังฝรั่งที่เคยดูแล้วแต่เปิดซับอังกฤษแทน จากนั้นก็ลองปิดซับ แรกๆ ก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง อาศัยดูซ้ำๆ เอา แล้วก็จดศัพท์ที่ไม่รู้ไว้บ้าง แต่ไม่ได้เคร่งเครียดมากนะ กลัวเบื่ออีก

สิ่งที่ผมค้นพบจากวิธีมั่วๆ ของตัวเองคือ:

• ความสม่ำเสมอสำคัญกว่าปริมาณ: ทำทุกวัน วันละนิดวันละหน่อย ดีกว่าอัดทีเดียวแล้วหายไปเลย
• หาอะไรที่ตัวเองชอบ: ถ้าชอบดูหนังก็ดูหนัง ชอบฟังเพลงก็ฟังเพลง มันจะทำให้เราไม่เบื่อ
• อย่ากลัวผิด: พูดไปเลย ผิดก็ช่างมัน ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิด ผมเองก็พูดผิดพูดถูกประจำ แต่ก็หน้าด้านพูดไปเรื่อย ฮ่าๆ
• หาเพื่อนคุย: อันนี้ยากหน่อยถ้าไม่มีเพื่อนต่างชาติ แต่ผมก็อาศัยพูดกับตัวเองหน้ากระจก หรืออัดเสียงตัวเองฟัง (แล้วก็แอบขำสำเนียงตัวเอง)

ผลลัพธ์ในปัจจุบัน

ถามว่าตอนนี้เก่งระดับเทพเลยมั้ย? ตอบเลยว่า ไม่! ยังห่างไกลคำนั้นเยอะครับ แต่ที่แน่ๆ คือผมกล้าพูดมากขึ้น ฟังพอรู้เรื่อง ดูหนังแบบไม่มีซับได้บางเรื่องแล้ว (ถ้าศัพท์ไม่ยากเกินไป) อ่านบทความง่ายๆ ได้เข้าใจมากขึ้น จากที่เมื่อก่อนเห็นภาษาอังกฤษแล้วอยากจะวิ่งหนี ตอนนี้เออ พอจะเข้าไปคลุกคลีกับมันได้บ้างแล้ว

อย่างน้อยๆ เวลาไปเที่ยว สั่งข้าวกินเองได้ ถามทางได้ ไม่ต้องยืนเกาหัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แค่นี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จสำหรับผมแล้วล่ะครับ จากคนที่เริ่มจากศูนย์จริงๆ

ก็หวังว่าประสบการณ์มั่วๆซั่วๆ ของผมจะเป็นประโยชน์กับใครที่กำลังคิดจะเริ่มเรียนภาษาอังกฤษบ้างนะครับ ไม่ต้องคิดเยอะ เริ่มจากอะไรง่ายๆ ที่เราชอบ แล้วก็ทำไปเรื่อยๆ อย่าท้อ สู้ๆ ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ