สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวล้วนๆ เลย เกี่ยวกับการพยายามจำคำศัพท์ภาษาอังกฤษเกี่ยวกับร่างกายของเรานี่แหละครับ คือเรื่องของเรื่องมันเริ่มมาจากความรู้สึกแบบ… อื้อหือ ทำไมเราจำศัพท์พวกนี้ไม่ค่อยจะได้เลยนะ เวลาจะใช้นี่นึกไม่ค่อยออก ทั้งๆ ที่มันก็อยู่กับตัวเราแท้ๆ

จุดเริ่มต้นและความพยายามแรกๆ

ตอนแรกเลยนะครับ ผมก็เริ่มง่ายๆ เลย คือเปิดเน็ตหานี่แหละ พิมพ์ไปเลย “ศัพท์ภาษาอังกฤษ ร่างกาย” โอ้โห! ขึ้นมาเพียบเลยครับ ทั้งแบบเป็นลิสต์ยาวๆ ทั้งแบบมีรูปภาพประกอบ ตอนนั้นก็คิดในใจว่า “ไม่น่ายากมั้ง” ก็ลองนั่งท่องดูครับ ท่องไปทีละคำ head หัว, hair ผม, eye ตา… ไปเรื่อยๆ แต่ปรากฏว่าผ่านไปวันสองวัน ลืม! ครับ ลืมเกลี้ยงเลย จำได้แต่คำง่ายๆ ที่คุ้นๆ อยู่แล้ว

ผมก็แบบ… เอายังไงดีหว่า มันเยอะเกินไปที่จะจำทีเดียวหมด เลยลองเปลี่ยนวิธีดูหน่อย คิดว่าการท่องจำเฉยๆ มันไม่เวิร์คสำหรับผมเท่าไหร่

ลองผิดลองถูกหาวิธีที่ใช่

ผมเริ่มจากการแบ่งหมวดหมู่ครับ อันนี้ช่วยได้เยอะเลย เช่น

• ส่วนหัว (Head Area): ก็จะมีพวก face (ใบหน้า), forehead (หน้าผาก), eyebrow (คิ้ว), eyelash (ขนตา), nose (จมูก), mouth (ปาก), lip (ริมฝีปาก), tongue (ลิ้น), tooth/teeth (ฟัน), chin (คาง), ear (หู), cheek (แก้ม) อะไรพวกนี้
• ส่วนลำตัว (Torso/Body Trunk): ก็พวก neck (คอ), shoulder (ไหล่), chest (หน้าอก), back (หลัง), stomach/belly (ท้อง), waist (เอว)
• ส่วนแขนและมือ (Arm and Hand): อันนี้ก็ไล่ไปตั้งแต่ arm (แขน), elbow (ข้อศอก), wrist (ข้อมือ), hand (มือ), finger (นิ้วมือ), thumb (นิ้วโป้ง), nail (เล็บ)
• ส่วนขาและเท้า (Leg and Foot): ก็มี leg (ขา), knee (เข่า), ankle (ข้อเท้า), foot/feet (เท้า), toe (นิ้วเท้า)

พอจัดกลุ่มแบบนี้แล้วมันรู้สึกว่ามันเป็นระบบขึ้นเยอะเลยครับ แล้วผมก็ไม่ได้แค่ท่องเฉยๆ นะ ผมเริ่มหาภาพมาประกอบด้วย บางทีก็ชี้ไปที่อวัยวะตัวเองแล้วก็พูดคำนั้นออกมาดังๆ เลยครับ เช่น ชี้ไปที่จมูกตัวเองแล้วก็พูดว่า “nose” ทำซ้ำๆ บ่อยๆ มันก็เริ่มเข้าหัวไปเอง

อีกวิธีที่ผมลองทำแล้วรู้สึกว่ามันช่วยได้คือการเขียนครับ ผมจะทำเป็นบัตรคำศัพท์เล็กๆ ด้านหน้าเขียนคำภาษาอังกฤษ ด้านหลังเขียนคำแปลไทยกับรูปวาดง่ายๆ (วาดไม่สวยหรอกครับ แต่พอให้ตัวเองเข้าใจก็พอ) แล้วก็พกติดตัวไว้ ว่างๆ ก็หยิบขึ้นมาดู สลับไปสลับมา บางทีก็ให้เพื่อนช่วยถามบ้าง

ฝึกฝนและนำไปใช้จริง (เท่าที่ทำได้)

หลังจากพอจำคำศัพท์พื้นฐานได้บ้างแล้ว ผมก็พยายามมองหาโอกาสใช้มันครับ เช่น เวลาดูหนังฝรั่ง ถ้ามีฉากที่เขาพูดถึงอวัยวะต่างๆ ผมก็จะพยายามฟังว่าเขาพูดคำว่าอะไร ตรงกับที่เราจำมาไหม หรือบางทีก็พยายามนึกประโยคง่ายๆ ที่มีคำศัพท์พวกนี้อยู่ด้วย เช่น “My head hurts.” (ฉันปวดหัว) หรือ “I wash my hands.” (ฉันล้างมือ) อะไรแบบนี้ มันทำให้เรารู้สึกว่าคำศัพท์พวกนั้นมันมีชีวิตชีวาขึ้น ไม่ใช่แค่ตัวหนังสือเฉยๆ

ผมยังลองเล่นเกมทายคำศัพท์กับตัวเองด้วยนะ แบบว่านึกภาพอวัยวะขึ้นมาในหัวแล้วก็ลองพูดชื่อเป็นภาษาอังกฤษ หรือบางทีก็เปิดเพลงเด็กๆ ที่สอนเรื่อง body parts นี่แหละครับ ฟังเพลินๆ แต่ก็ได้ทวนคำศัพท์ไปในตัว ไม่น่าเชื่อว่าวิธีแบบเด็กๆ นี่มันก็ใช้ได้ผลกับผู้ใหญ่อย่างเราเหมือนกันนะ

ผลลัพธ์ที่ได้และความรู้สึกตอนนี้

ตอนนี้เหรอครับ ก็ต้องบอกว่าดีขึ้นเยอะมากเลยครับ จากที่เมื่อก่อนนึกศัพท์เกี่ยวกับร่างกายแทบไม่ออก ตอนนี้ก็พอจะจำได้และเรียกใช้ได้คล่องขึ้นเยอะเลย ถึงจะยังไม่ได้รู้ทุกคำแบบละเอียดลึกซึ้งอะไรขนาดนั้น แต่คำศัพท์หลักๆ ที่ใช้บ่อยๆ นี่ค่อนข้างมั่นใจเลยครับ

ที่สำคัญคือมันทำให้ผมไม่กลัวที่จะเรียนรู้คำศัพท์ใหม่ๆ อีกต่อไปแล้วครับ พอเราเจอวิธีที่มัน “คลิก” กับตัวเองแล้ว การเรียนรู้มันก็สนุกขึ้นเยอะเลยครับ จากที่เคยท้อๆ ตอนนี้กลายเป็นว่าอยากจะรู้ศัพท์หมวดอื่นๆ เพิ่มเติมอีก

ก็หวังว่าประสบการณ์ของผมจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่กำลังพยายามจำศัพท์ภาษาอังกฤษอยู่บ้างนะครับ สิ่งสำคัญคืออย่าท้อครับ ลองหาวิธีที่เหมาะกับตัวเองไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เจอครับ สู้ๆ ครับ!

ค้นหาคอร์สที่เหมาะกับคุณ